Wiersze z profilu Wszyscy Działkowcy to jedna rodzina

admin1

na rozkaz serca

przywiodło go tu przeznaczenie
błądził szukał miejsca dla siebie
przez życie idąc z losem się droczył
nie prosił nie żądał gdy był w potrzebie

wiele dachów nad głową zmienił
potajemnie łzy ronił gdy życie dopiekło
znajomych i obcych pytał o drogę
tak mu w podróży pół życia uciekło

wrócił poznałam go ledwo
zwierzył się gdy pytałam dlaczego
co się stało
odpowiedz dał krótką musiałem
jestem Polakiem tak serce rozkazało

autor

Syringa

Napisany: 2017-07-18

admin1

Ignorancja władzy

satyra na współczesną wieś

Dziś z dnia na dzień świat się zmienia,
widać na wsi to dokładnie,
już nie rzuca swego cienia,
pasące się bydło stadnie.

Nie zobaczysz w pustych stajniach,
ni porządku ni też ładu,
w gnojownikach nie ma łajna,
bo zabrakło końskich zadów.

Krowa to jest widok rzadki
w nowoczesnej wsi zagrodzie,
stoi byczek cichy, gładki
co nie ryczy i nie bodzie.

Nie ma kaczki, nie ma kury,
nie ma świni, owcy, kozy,
nie zobaczysz w żniwa fury,
zimą od sań śladów płozy.

Dawne stajnie i chlewiki
wizytówką na wsi były,
dziś zrobiono z nich składziki,
które śmieci zarzuciły.

I popada to w ruinę,
zamiast karmić naród zdrowy,
pan miastowy krzywi minę,
spożywając wściekłe krowy.

Nie ma mleka, nie ma masła,
które dawniej na wsi było,
krowia iskra w rzeźni zgasła,
więc i mleko się skończyło.

Kolor jaj jest dzisiaj siny
i skorupkę miękką mają,
brak w nich całkiem witaminy,
bo jej kury nie zjadają.

Lecz, że polska mądra władza,
o wieś swoją się nie troska
i na import pasz się zgadza,
od których to zdechła nioska.

To są dzisiaj wsi ostatki,
zadupie je jeszcze chroni,
gdy chłop zginie przez podatki,
to nie ujrzysz wiejskich błoni…

autor

M.N.

Napisany: 2017-07-19

admin1

Podziękowania ode mnie masz
za poświęcony dla mnie czas,
za piękne wpisy i miłe słowa,
za radość,którą w sercu swym chowam.
Za to,że zawsze o mnie pamiętasz,
że dzięki TOBIE moja buzia jest uśmiechnięta.
W słowach dziękuję
Wiele się mieści,
kawałek serca żar pięknych pieśni,
zapach przyjaźni,
uśmiech słoneczny i delikatny
uścisk serdeczny.

admin1

Człowiek

Koronę na głowę włożył.
Uwierzył, że królem jest.
Pociągał za sznurki swobodnie,
i walił prosto w łeb.
Uśmiech z twarzy nie schodził,
i miał szeroki gest.
Uwierzył, że królem jest.
Pokory w nim nie było,
szafował słowem jak chciał.
Zasady do szafy schował,
z cudzych problemów się śmiał.

I myślisz teraz mocno,
kto tym cwaniakiem jest.
Podpowiem Ci cichutko,
to człowiek małej wiary,
który niecne marzenia miał,
który za szybko uwierzył,
że panem życia się stał.
.
.
.
.
.
Człowiek.

autor

Gabi Wiersze

Napisany: 2017-07-19

admin1

Odwilż polityczna lato 2017

Władcy polityczni tego świata
czy się nie boicie boga piekła ani kary
by zabijać ojca matkę siostrę brata
za fortunę sławę i dolary

Przez ćwierć wieku rządów w reformacji
zadłużeniu bilionowym kraju
trzeba cudów w pseudo demokracji
by pomarzyć o obiecanym raju

Dziś za późno na bezprawiu protestować
szukać w mętnej wodzie prawa i sprawiedliwości
wzniecać rewolucję i wojować
kiedy dla prywaty stara konstytucja gości

Przywileje płace kominowe i głodowe
w niezawisłym sądzie nadużycie prawa
ciągłe zmiany w rządzie reformacje nowe
walka o koryto w mediach wrzawa.

PO z PiS –em jednej rodowitej matki
oczernili swe rodziny stalinowcy komuniści
pozmieniali czarne szaty maski w kratki
z budowaniem III Rzeczypospolitej jako czyści

Szanowni panowie politycy miłe panie
pozbierajmy zagubione serca i sumienia
czas najwyższy na pojednanie przebaczenie
by ratować wiarę z piekielnego cienia

Powróć do chrześcijańskiego czynu dobrego
jako podstawowe przykazania boże
szanuj bliźniego jak siebie samego
choć byś cały świat zyskał nic ci nie pomoże

autor

Wals2

Napisany: 2017-07-22

admin1

Jak biedronka stała się...

Skubie trawę byk na łące
i przygląda się biedronce;
kiedy dostrzegł grzbiet czerwony,
uciekł z łąki, wystraszony.

Do szamanki wnet się udał.
Wrony, która czyni cuda!
Pomieszkuje tuż za miedzą,
wszyscy wkoło o tym wiedzą.

- Ratuj mnie przed złą biedronką,
ona chce mnie żywcem połknąć!
To jest potwór, który skrycie
czyha wciąż na moje życie.

- Nic się nie bój, miły byku,
ja tu mikstur mam bez liku.
Przepis zrobię wyjątkowy
i biedronki zmienię w krowy!

Po czym ogień rozpaliła
i w kociołku uwarzyła:
ząbek krówki, która rano
gryzła ulubione siano;

oko pawia, to z ogona;
kości, które miała wrona;
oddech osy, róg jelenia;
odrobinę swego cienia;

łuskę leszcza, co w jeziorze
chwalił się, że był nad morzem.
Sarnie kropki, skrzydło muchy,
najgłośniejszy skrzek ropuchy.

I użyła trochę magii,
aby dodać mu odwagi.

- Łapu-capu: ogon tchórza,
sto piorunów, łapka kurza,
kozia bródka, muchomory.
Wracaj byku do obory,

a gdy będziesz znów na łące,
dobrze przyjrzyj się biedronce.
Nie bój się, spokojna główka!
To od dzisiaj boża krówka.

autor

PanMiś

Napisany: 2017-07-23

admin1

Pod polskim niebem

Dlaczego tak smutno nam pod polskim niebem,
Słońce, jak co roku, deszcz jak zawsze pada.
Lecz dziwnie już inną czujemy potrzebę,
Bo inne pragnienia każdy z nas zakładał.

A przecież umiemy rozdawać marzenia,
Cieszyć dniem, co budzi nadzieję w narodzie.
Dawno gdzieś odeszły smutki, i cierpienia,
Też zapomnieliśmy wspomnienia o szkodzie.

Nie wolno nam wracać do wstrętnej przeszłości,
Zapisywać nowe, karty spraw pokrętnych.
Musimy odrzucić z nas pokłady złości,
Zwłaszcza, że do tego nie brakuje chętnych.

Dlaczego nad nami niebo ciągle płacze,
Słońce, jak co roku, deszcz pada, bo musi.
Mądrzy zapewniali, że będzie inaczej,
Że licho nie zdoła narodu podkusić.

A przecież tak prosto rozdawać marzenie,
Dnia każdego budzić nadzieję w narodzie.
Czy trzeba powiększać smutek i cierpienie,
I ciągle rozpaczać o trwającej szkodzie.

Nie wolno nam wracać do tego, co było,
To się już nie wróci, tak nam obiecano.
Nie wolno zapomnieć jak kiedyś się żyło,
Lecz pragnę dziś zasnąć, obudzić się rano…

autor

Grand

Napisany: 2017-07-25

admin1

Wiosenne świty

Po chłodnej nocy wiosenne słonko
resztki szarości różem maluje
radością otula serce i duszę
cudem stworzenia oczy czaruje

Rozdając wokół świeżość poranka
uśnięciem wiatru budzi o świcie
z rosy utkane perły korali
na nić pajęczą nawleka skrycie

Marząc utrwalam ten cud natury
sącząc powoli krople istnienia
a on wciąż gra mi melodię świtów
by je nasycić chwilą spełnienia

autor

renia

Napisany: 2017-07-21

admin1

Pozdrowienie

Sponad wiślanych leci fal
wiosenny, chłodny wiatr,
leci ku mojej ziemi w dal,
ku śnieżnym szczytom Tatr.

Wichrze! Nad wzgórza, pola nieś
me pozdrowienie stąd,
rodzinną moją pozdrów wieś
i dunajcowy prąd.

Przydrożne wierzby, smreków las,
w ogródkach każdy kwiat
i wszystkie łąki pozdrów wraz,
i ludzi z wszystkich chat.

I do tych śnieżnych skał się zwróć,
ku stawom, halom gnaj,
i pozdrów mi po tysiąckroć
mój cały górski kraj...

Kazimierz - Przerwa Tetmajer

admin1

Cierpliwie gwiazdy na niebie
*♥ czekają z rękoma w kieszeniach
*♥ pragną spadać dla Ciebie
*♥ i spełniać wszystkie życzenia.

*♥ Powiem im trochę nieśmiało
*♥ chociaż pewnie nie muszę
*♥ bo przecież dobrze Cię znają
*♥ i wiedzą że piękną masz duszę.

*♥ Spadajcie gwiazdy niezmiennie
*♥ dnia każdego liczeniem
*♥ by życie Twoje codziennie
*♥ było spełnionym marzeniem.

admin1

Płaczu nikt nie uczy, z nim się człowiek rodzi,
dorasta i często z oczu łzy popłyną.
Nie zawsze pomyślnie mu wszystko wychodzi,
kłopoty i troski nie chcą go ominąć.

Trudno jest o uśmiech gdy problemów masę,
a wtedy na ustach nie ujrzysz radości.
Chyba dla zmylenia uśmiechniesz się czasem,
aby nie poznano, że miewasz trudności.

Trzeba sporo czasu aby się nauczyć
uśmiechać do ludzi, choć niewarci tego.
I niczym w slalomie wśród trudności kluczyć,
w życiu bardzo trudno ustrzec się od złego.

Jan Siuda

autor

najdusia

Napisany: 2017-07-29

admin1

W pytajnikach

Ile dróg trzeba przebyć i ścieżek,
by powiedzieć, że wszystko już znane?
Ile ksiąg przestudiować, by wiedzieć
i nie szukać w pamięci nad ranem?

Ile łask musi serce dostąpić,
żeby więcej nie błądzić w bezdrożach?
Ile przebacz i ręka do zgody?
Czy po wieczność należy darować?

Tyle pytań się ciśnie na usta.
Wiele nawet nie mieści się w głowie.
Stół nakryty, śniadanie do łóżka,
ktoś przy boku - to też jest odpowiedź.

autor

magda*

Napisany: 2017-07-28

admin1

Herbaciana róża
Powiedz mi, ty herbaciana różo,
Czemu kolce tak ostre przywdziałaś?
Czy dlatego, że te smutne kwiaty
Pościnane w wazonie widziałaś?

Osłabione płatki, poszarzałe,
Zatopione w wodzie łodygami,
Gładkie tak i niczemu nie winne,
Niestraszące nikogo kolcami.

Powiedz różo, czy zawsze tak miałaś
Kolce większe i twardsze od malin?
Bo w wazonie zakończyć nie chciałaś,
gdyż zbyt często cię kiedyś zrywali?

Tu królujesz wśród kwiatów w ogrodzie,
Wprost zachwycasz pięknością swa dumną,
Chcesz pozostać wśród swoich poddanych,
Nie w wazonie, w ogrodzie, rozumna.

admin1

Upał w raju

Nie tylko źle jest na ziemi,
w raju jest też niewesoło:
Patrzcie - kroplami wielkiemi
pot z twarzy spływa aniołom.

Nic im się nie chce - wiadomo -
ogłupia straszliwy upał.
Nawet ów motyl z Kiplinga
w upał by także nie tupał.

Mój Boże, i Bóg Staruszek
dzień cały wodę sodową
trąbi, miotełką od muszek
machając sobie nad głową.

I małpki pomizerniały,
i szyje schudły żyrafom.
Piotr Żydów wpuszcza i robi
gafę, panie, za gafą.

Od rana aż do wieczora
anioły wzdychają, wzdychają,
pokotem leżą na łąkach
i piwem się polewają.

Opustoszały jezdnie,
a w kramach święci rozliczni
mruczą: - Uff, to już jest nie -
takt meteorologiczny.
K.I.Gałczyński

admin1

Lato

brzemienne w upały
waży się ponad polami
niczym Wielka Ważka
na promiennych szalach

dojrzewają żyta i błękity
polami biegną ku niebu słoneczniki
wszędzie pleni się bujna pełnia lata
nie naruszona
promieni
pokosem
i nie słychać jeszcze by śmierć
ostrzyła kosę

za górą za rzeką
za losem

między nami
słoneczne mosty
i miłosne esemesy
kreślą w powietrzu
motyle

tak chciałoby się
wstrzymać w locie czas i blask

i zastygnąć
w oniemiałym zachwycie

gdy nie wiadomo co począć z
z Pięknem
którego w oczach

aż tyle!

Józef Baran