Encyklopedia bylin.

wioletta

Paeonia tenuifolia (piwonia delikatna)
jest rzadko spotykana w naszych ogrodach. Dorasta do pół metra. Każdy pęd zakończony jest jednym pojedynczym, intensywnie czerwonym kwiatem. Zakwita już na początku maja. Młode liście przypominają liście kopru. Są pierzaste, o wąskich lancetowatych odcinkach. Piwonię delikatną rozmnaża się głównie z nasion, ale można także przez podział części podziemnej. Lubi podłoże lekkie, przepuszczalne, żyzne oraz ciepłe, słoneczne i osłonięte stanowiska, ewentualnie może być lekki półcień. Nadaje się na niewielkie rabaty oraz do większych ogrodów skalnych. Może być także sadzona przy ogrodzeniach czy wzdłuż ścieżek.

wioletta

Epimedium rubrum (epimedium czerwone)
Jest to mieszaniec międzygatunkowy powstały ze skrzyżowania dwóch gatunków (Epimedium alpinum i Epimedium grandiflorum), które pochodzą z Japonii. W uprawie znany jest od 1844r. Jest to niska, okrywowa bylina, o kopulastym, zwartym pokroju - tworzy kępy. Pędy dorastają do 20-30 cm wysokości. Liście częściowo zimozielone (w naszym klimacie często przemarzają), są złożone (dwu- trzy- krotnie dzielne), odziomkowe, kolczasto ząbkowane. Wiosną są marmurkowato-zielone, z czasem ciemnieją (ciemnozielone), a jesienią pięknie przebarwiają - ich brzegi zmieniają barwę na czerwoną, a środki na żółtą.

wioletta

Epimedium x versicolor 'Sulphuricum' (epimedium pstre 'Sulphuricum')

Epimedium jest byliną, która powinna znaleźć się w każdym ogrodzie. Jest to to roślina, która urzeka swoją delikatnością.

Liście epimedium pstrego są drobne, ciekawie ułożone. Rośliny obficie kwitną wiosną. Delikatne kwiaty o niespotykanym kształcie wspaniale kontrastują wtedy z ulistnieniem rośliny tworząc niepowtarzalny efekt.

Dobrze czuje się sadzona w pod drzewami bądź w cieniu większych krzewów wówczas ładnie wypełnia wolne miejsca.

Jest to roślina mrozoodporna

wioletta

Pachysandra terminalis (runianka japońska)

Niska (do 25-30 cm), zimozielona krzewinka, szeroko rozrastająca się dzięki podziemnym rozłogom. Pędy nagie, mięsiste, ścielące się po ziemi i nieco wzniesione. Liście ustawione skrętolegle, pojedyncze, odwrotnie jajowate, długości do 10 cm, u podstawy ostro klinowate, na wierzchu grubo ząbkowane, nagie, ciemnozielone, nieco mięsiste, skupione na wierzchołkach pędów. Roślina jednopienna. Kwiaty białe, drobne, zebrane w szczytowe, kłosokształtne grona długości do 5 cm. Kwitnie w maju. Owoce - białe pestkowce u nas zawiązują się rzadko.
Występuje w Japonii, południowym Sachalinie. rośnie na skalistych, ocienionych stokach.
Roslina dośc wytrzymała na mrozy, dobrze zimuje przykryta śniegiem. Wymaga żyznej, próchnicznej gleby i zacienionych stanowisk. W takich warunkach rozrasta się szybko, pokrywając glebę zwartym dywanem liści, podobnie jak bluszcze lub barwinek. Polecana do małych ogródków jako roślina okrywowa w miejscach zacienionych (pod koronami drzew). Gleba przed posadzeniem musi być jednak dokładnie oczyszczona z traw i chwastów rozłogowych (podagrycznik). Bardzo wrażliwa na suszę, wymaga regularnego i obfitego podlewania. Rozmnaża się przez sadzonki zielne oraz przez podział roślin.

Pachysandra terminalis 'Variegata'

wioletta

Polygonum affine (rdest pokrewny)
Obficie kwitnąca i rozrastająca się roślina. Dorastając do wysokości 15-30cm, kwitnie od lipca do września, tworzy kolorowe kolby delikatnych, drobnych kwiatków. Rozpoczynając kwitnienie kwiaty mają kolor jasnoróżowy, w czasie rozkwitu zmieniają go stopniowo na bordowy. Można ją zastosować w ogrodach skalnych i ogrodach naturalistycznych.

persymon

TRÓJLIST -"Trillium"

Przepiękne leśne lilie kłączowe, w naturze występuje tylko 40 gatunków. Wymagają podłoża przepuszczalnego z dużą ilością próchnicy, stanowiska lekko ocienionego. Kwitną w połowie wiosny, mają pełną barwę kolorów, dodatkowa ozdoba to niejednokrotnie marmurkowo ubarwione liście. Rośliny bezproblemowe w uprawie i bardzo cenne. Rozrośnięte kępy pomagają wnieść do otoczenia romantycznego ducha dzikiej przyrody.

„Catsbaei” - kwiaty różowe.
„Cuneatum” - kwiaty brązowo czerwone, liście cętkowane.
„Decipiens” – kwiaty żółte, liść marmurkowy.
„Decumbens” - kwiaty czerwone, liście marmurkowate.
„Discolor” – kwiaty jasno żółte, liście cętkowane.
„Erectum” - na tej samej roślinie różnego koloru kwiaty.
„Flexipes” - kwiaty białe.
„Foetidissimum” - kwiaty czerwono bordowe, liść marmurkowy. Brzydko pachnie.
„Grandiflorum” - kwiaty białe
„Kurabayashi” - kwiaty purpurowo czerwone, marmurkowy liść.
„Luteum” - kwiaty żółte, liście marmurkowate.
„Persistens” – Kwiaty białe.
„Pusillum” - kwiaty biało - różowe, bardzo piękny niski gatunek.
„Recurvatum giganteum” - kwiaty kasztanowe, liście pstrokate.
„Sessile” - kwiaty ciemnoszkarłatne, liście marmurkowate.
„Simile” - kwiaty białe.
„Sulcatum ” - kwiaty czerwone.
„Undulatum” - kwiaty białe, że środkiem różowym.
„Vaseyi” - kwiaty czerwone.
„Viride” - kwiaty zielone środek bordo, liść cętkowany.

persymon

CZARCI SZPON – „Physoplexis comosa”

Przepiękna roślina endemiczna występująca bardzo rzadko w Alpach i Dolomitach. Roślina zagrożona wyginięciem, chroniona. Rośnie w miejscach wilgotnych, zacienionych, w spękanych skałach dolomitowych. Wysokość do 20 cm. Średnica kwiatostanu 7 cm. Kwiatostan złożony z 10-30 kwiatów, w kolorze od dołu niebiesko-fioletowego aż do purpurowego, górą zakończony podwójną spiralką. Kwiatostany otoczone liśćmi eliptyczno lancetowatymi, głęboko ząbkowanymi. Kwitnie długo bo od lipca do końca sierpnia, często przedłużając ten okres. Swoją nazwę zwyczajową zawdzięcza kształtowi korzeni. Całkowicie mrozoodporny. Osobiście uważam, iż jest to najcudowniejsza roślina skalna.

Tą unikalną bylinę można nabyć jedynie w Tęczowym Ogrodzie w Gryfinie i to wyłącznie drogą wysyłkową.

wioletta

Podophyllum (stopowiec)

wioletta

Schivereckia podolica

wioletta

Trójlist Rugeli(TRILLIUM RUGELI)

Bylina zimotrwała. Dorasta do 30-50 cm. Kwiaty białe, niewielkie, trzypłatkowe. Fioletowe słupki nadają kwiatu niepowtarzalnego uroku
.Wymaga stanowiska półcienistego, gleby żyznej i wilgotnej.Bardzo rzadki gatunek.Wymaga stanowiska ocienionego, wilgotnego i żyznego.

wioletta

Trójlist wczesny
Zastosowanie
Rośliny spożywcze Młode przysadki trójlista wielkokwiatowego są jadalne. Po wypłukaniu w zimnej wodzie są spożywane na surowo, jako składnik sałatek, lub po ugotowaniu, jako dodatek do dania głównego obiadu. Podobne zastosowanie znajdują trójlist wyprostowany, trójlist siedzący, trójlist jajowaty i trójlist falisty. Surowe liście przypominają w smaku nasiona słonecznika. Rośliny lecznicze Rośliny z rodzaju trójlist są stosowane w medycynie tradycyjnej i ziołolecznictwie zarówno w Azji, jak i Ameryce. W Chinach i Japonii medycyna ludowa stosuje wywar suszonego ziela trójlistu Smalla, trójlistu Tschonowskiego i trójlistu kamczackiego w nadciśnieniu, bólach krzyża, bólach głowy, nieżycie żołądkowo-jelitowym oraz urazach. Rdzenna ludność Ameryki Północnej wykorzystuje właściwości lecznicze wielu gatunków trójlista. Indianie Wailaki i Yuki wykorzystują trójlist siedzący, w postaci okładu ze zmiażdżonych przysadek i kłączy, na czyraki, a w postaci naparu, jako panaceum oraz środek zapobiegający snu wolnofalowemu. Indianie Ohlone wykorzystują kompresy z trójlista zielonopłatkowego na bóle w klatce piersiowej. Abenakowie używają sproszkowane kłącze trójlista wyprostowanego jako panaceum w przypadku różnych dolegliwości u dzieci. Indianie Karok i Quileute aplikują sok z trójlista jajowatego na czyraki, a indianie Lummi, Nlaka'pamux i Pajutowie stosują go jako krople do oczu. Czirokezi stosują okłady z trójlista wyprostowanego na nowotwory, wrzody i stany zapalne. Wewnętrznie wyciąg z tej rośliny stosowany jest w kaszlu i problemach jelitowych. Napar z roślin tego gatunku używany jest również w razie obfitej menstruacji i krwotokach. Okanaganowie sporządzają herbatkę z kłącza trójlista długoogonkowego jako środek na apetyt. Irokezi wykorzystują napar sporządzany z kłączy trójlista wyprostowanego i kwiatów innej rośliny do leczenia pryszczy i oparzeń słonecznych. Odżibwejowie stosują napar z kłączy trójlista wielkokwiatowego jako kataplazm na bóle stawów oraz krople do uszu. Indianie z plemienia Potawatomi używają naparu z tej rośliny do przemywania bolących sutków, które – dla przyspieszenia efektu – przebijają psimi włosami. Indianie z plemienia Yurok stosują zeskrobiny z kłącza trójlista zielonopłatkowego na oparzenia. Menomini z kłączy trójlista wielkokwiatowego sporządzają lekarstwa o działaniu moczopędnym, stosowane również w nieregularnym miesiączkowaniu i skurczach. Okład ze świeżo posiekanego kłącza indianie z tego plemienia stosują na opuchnięte oczy. Rośliny magiczne Czirokezi uważają, że trójlist wyprostowany jest rośliną sprzyjającą miłości oraz zapewniającą trwałość i spójność rodziny. Rośliny ozdobne Trójlisty są popularnymi roślinami ogrodowymi w Ameryce, Azji i Europie. Kwitną wiosną, przed rozwojem liści u drzew. Po przekwitnięciu pozostają zielone do późnej jesieni. Uprawiane są zwykle w ogrodach zadrzewionych oraz w miejscach wilgotnych na ich skrajach. Mniejsze gatunki takie jak trójlist śnieżny, najlepiej udają się w cienistych ogrodach skalnych. W uprawie spotyka się przede wszystkim trójlist białawy, o kwiatach białych, różowo nabiegłych, trójlist zwisły, o kwiatach białych lub różowawych, trójlist zielonopłatkowy, o kwiatach zielonych, białych, różowych lub brunatnych, trójlist klinowaty, o kwiatach czewonawobrązowych lub brunatnych, trójlist wyprostowany, o kwiatach zróżnicowanych, białych lub żółtych, niekiedy czerwono nabiegłych, trójlist wielkokwiatowy, o czysto białych kwiatach, przebarwiających się na różowo, najłatwiejszy w uprawie, będący gatunkiem matecznym licznych odmian uprawnych, trójlist żółty, uprawiany głównie z uwagi na efektowne, plamiste liście, trójlist Rugela i trójlist siedzący, o liściach ciemnozielonych, nakrapianych szaro lub brązowo.
Uprawa
Wymagania Rośliny z tego rodzaju są odporne na przymrozki (strefy mrozoodporności przeważnie 6-9). Wymagają chłodnych i wilgotnych stanowisk, poza okresem wiosennym osłoniętych przed bezpośrednim promieniowaniem słonecznym. Najlepiej rosną w glebach wilgotnych i przepuszczalnych, próchnicznych i głębokich, o odczynie obojętnym lub kwaśnym. Niektóre gatunki (np. trójlist śnieżny) wymagają gleb piaszczystych i zasadowych. Rozmnażanie Z uwagi na wolny rozwój rozmnaża się je przeważnie przez podział kłącza po przekwitnieniu. Rozmnażanie z nasion jest kłopotliwe. Nasiona przechowywane na sucho tracą zdolność do kiełkowania. Dlatego zaleca się po oczyszczeniu nasion namoczyć je w 3% roztworze wody utlenionej przez 10 minut. Następnie należy je przechowywać w wilgoci i niskiej temperaturze (ok. 5 °C) przez 10 tygodni. Nasiona kiełkują dopiero drugiej wiosny po powstaniu. Aby skrócić rozwój roślin rozwijane są metody laboratoryjne kultur tkankowych in vitro.
Obecność w kulturze i symbolce

dziwaczek

Hibiskus bylinowy jest rośliną zielną. Jego części nadziemne zamierają przed zimą i ponownie odradzają się następnej wiosny. Głównym walorem dekoracyjnym tej rośliny są niespotykanej wielkości kwiaty dorastające nawet do średnicy 30 cm. Jeden kwiat jest rozwiniety tylko przez jeden dzień, ale jest ich wiele na łodydze i stopniowo rozkwitają. Kwitną od sierpnia do października. Przed zimą przycina się łodygi na wysokości ok. 15 cm i dodatkowo przysypuje glebę np. warstwą drobnej kory.
[link widoczny dla zalogowanych]
Wszystkie odmiany ogrodowe są mieszańcami kilku północnoamerykańskich gatunków: Hibiscus moscheutos (zwany czasem ketmią błotną), H. coccineus, H. laevis (syn. H. militaris), H. palustris oraz H. grandiflorus.

admin1

Dziękujemy Elu i zapraszamy do współpracy, może będziesz udzielać informacji o kwiatach, pozdrawiam Antoni

Zdrowa

Czekam na więcej tak obszerncyh postów. Fajnie, że się dzielisz wiedzą Smile