Rośliny doniczkowe

admin1 · Wysłany: Pią 20:19, 12 Mar 2010 Temat postu:

ilodendron - Philodendron

Jest to jedna z najpopularniejszych roślin pokojowych, należąca do rodziny Araceae – obrazkowate, pochodzące z lasów tropikalnych Ameryki Środkowej i Południowej. Występują one w różnych formach, więc możemy się spotkać zarówno z filodendronami krzewiastymi, pnączami, bezłodygowymi i zielnymi. Mają one wiecznie zielone, bądź przebarwione liście o różnym kształcie, zależnie od gatunku. Kwiatostan filodendronów jest bardzo charakterystyczny, stanowiący kolbę z otaczającą ją pochwą. Mimo, że ma piękne kwitnienie, jednak rzadko zakwitną w warunkach pokojowych. Wiele z tych roślin osiąga olbrzymie rozmiary, wobec tego nie nadają się do uprawy w naszych mieszkaniach, mimo tego i tak wybór form doniczkowych jest bardzo bogaty. Wśród najpopularniejszych gatunków możemy wyróżnić: • Philodendron erubescens (filodendron czerwieniejący). Ten kolumbijski okaz pnącza, należy do jednych z najbardziej ulubionych wśród hodowców. Wytwarza on strzałkowate, błyszczące liście, które mogą osiągnąć nawet 30 cm długości. Jest on dość ekspansywny, więc można go przycinać, a po kilku latach może nawet zakwitnąć bardzo dekoracyjnym kwiatostanem o białej / kremowej kolbie otoczonej czerwoną pochwą. Jego wysokość może dochodzić nawet do 1,5 metra. • Philodendron ilsemanni – pnącze o pstrych liściach osiągających nawet 40 cm i 15 cm szerokości. • Philodendron angustisectum (filodendron wytworny) – pnącze o okazałych, zielonych i błyszczących liściach z głęboko powycinanymi brzegami dochodzące do 1,5 m wysokości. • Philodendron bipennifolium (filodendron dwuskrzydłolistny) – pnącze o korzeniach powietrznych, zielonych liściach naprzemianległych, klapowane lub przypominające skrzypce. Osiąga do 150 cm, a u starszych roślin w kątach liści można spotkać kwiatostany. • Philodendron melonachrysum (filodendron ciemnozłoty, filodendron Andreego) o oliwkowozielonych liściach, z wyraźnymi białymi nerwami osiągający 30-60 cm. • Philodendron pedatum (filodendron postrzępiony) o okrągłych pędach i trójkątnych liściach z bocznymi wcięciami, którego wysokość to 30-80cm. • Philodendron scandens –(filodendron pnący) – najpopularniejszy z filodendronów, nie zbyt okazałe pnącze o sercowatych liściach i wijących się pędach, które jest mało wymagające, i znakomicie się nadaje do uprawy w wiszących doniczkach, osiąga nawet 200 cm długości. • Philodendron pertusum (filodendron wonny), który znany jest bardziej pod nazwą Monstera deliciosa (Monstera wonna), która została dość niedawno przypisana do rodzaju Philodendron. Jest to okazała roślina, o dużych dłoniastych liściach z otworami w blaszkach liściowych ii licznymi korzeniami powietrznymi.
Uprawa:

Wymienione philodendrony, mimo swej dekoracyjności, wcale nie są trudne w uprawie i nie mają wygórowanych wymagań uprawowych i pielęgnacyjnych, znosząc bardzo dobrze warunki panujące w mieszkaniu. Wszystkie gatunki nie tolerują bezpośredniego światła słonecznego, dlatego najlepiej zapewnić im stanowisko półcieniste. Temperatura dla wszystkich filodendronów powinna wynosić w granicach 18-22ºC, przy czym odmiany o liściach czysto zielonych i ich odmiany lubią zimą przebywać w nieco niższej temperaturze 14-16ºC. Gatunki o pstrych i aksamitnych liściach wymagają ciepłego podłoża, co najmniej 18ºC. Odpowiednie podłoże, to substrat torfowy lub ziemia znormalizowana, o pH 5-6,5. Jeżeli chodzi o podlewanie, to wymagają one umiarkowanego w okresie od wiosny do jesieni, później troszkę oszczędniej, miękką wodą o temperaturze pokojowej. W okresie wypuszczania nowych pędów, zaleca się od czasu do czasu zraszać. Nawożenie od kwietnia do sierpnia, co 14 dni a gatunki silnie rosnące, co tydzień. Przesadzanie, co dwa, trzy lata wiosną a gatunki szybko rosnące nawet każdej wiosny. Przy uprawie tych roślin należy pamiętać o tym, że wymagają one, ze względu na swój rozrost lekkiego przycinania, szczególnie młode o cienkich pędach. Rozmnażanie philodendronów, nie jest trudne i polega na ukorzenianiu sadzonek pędowych (z wierzchołków), kawałków pozostałych części uzyskanych poprzez przycięcie rośliny lub przez odkłady. Wybierając sadzonki dobrze jest je pobierać wraz z ich korzeniami powietrznymi. Filodendrony nadają się również do uprawy hydroponicznej.
Uwagi:

W uprawie tych roślin możemy czasami zauważyć brązowienie wierzchołków liści. Przyczyną tego jest zbyt sucha (przesuszona) bryła korzeniowa jak i zbyt zasadowe podłoże. Najczęstsza choroba philodendronów, to antraknoza (colletotrichum philodendri), grzybowa objawiająca się plamami na liściach, które w początkowej fazie przybierają barwę szarą a później brunatną. Efektem jest zamieranie i opadanie liści. Oprócz tego narażone są na szkodniki (przędziorek, chmielowiec, mszyce, tarczniki), chociaż dobrze pielęgnowane okazy, rzadko są atakowane.

admin1 · Wysłany: Pią 20:22, 12 Mar 2010 Temat postu:

Fiołek afrykański, Fiołek domowy, Saintpaulia, Sępolia

Fiołek afrykański w Polsce potocznie nazywany fiołkiem domowym pochodzi z Afryki Południowo-Wschodniej. Pomimo swej nazwy roślina nie jest spokrewniona z fiołkiem lecz z popularnymi skrętnikami i gloksyniami (siningiami). Saintpaulia osiąga wysokość do 25 centymetrów, ma ciemnozielone, mięsiste liście, pokryte drobnymi włoskami. Kwiaty zabrane w luźne pęki, są pojedyncze, pełna a nawet strzępiaste. Kwiaty najczęściej koloru fioletowego lub niebieskiego ale zdarzają się też odmiany białe, różowe, bordowe a nawet dwubarwne.
Uprawa:

Saintpaulia pomimo Afrykańskiego pochodzenia nie lubi bezpośredniego nasłonecznienia. Najlepiej czują się w świetle rozproszonym, na północnej lub zachodniej odsłonie. Zbyt duże nasłonecznienie powoduje występowanie żółtych plam na liściach. W przypadku pojawieniu się plam należy przestawić fiołka w miejsce ocienione i tymczasowo ograniczyć podlewanie. W powietrzu o dużej wilgotności są ciepłolubne. W pomieszczeniach o niższej wilgotności optymalna temperatura uprawy to 15 – 20 ºC. Fiołka domowego podlewamy obficie, ziemia powinna być wilgotna ale nie mokra. Najlepiej podlewać wprost do podstawki. Częstym błędem jest podlewanie rośliny na liście. Nie wolno moczyć liści, nadmiar wody powoduje gnicie liści. Sępolia lubi nawożenie od wiosny do jesieni słabym roztworem nawozu uniwersalnego do roślin doniczkowych. Saintpolię rozmnażamy przez umieszczenie sadzonki liściowej (liść z ogonkiem)w wilgotnym piasku lub drobnym żwirku.
Zastosowanie:

Doskonała roślina ozdobna do naszych domów i biur. Prosta w uprawie, mało wymagająca a na dodatek kwitnąca przez prawie cały rok.
Kwitnienie:

Saintpaulia, fiołek afrykański kwitnie prawie przez cały rok.
Zimowanie:

Fiołek afrykański jest rośliną domową, wrażliwą na niskie temperatury.
Uwagi:

Usuwając 15-25% nowo wyrastających liści sprawimy iż sępolia będzie bardziej obficie kwitła. Wahania temperatury oraz suche powietrze i niedobór światła osłabia kwitnienie.

admin1 · Wysłany: Pią 20:24, 12 Mar 2010 Temat postu:

Fitonia - Fittonia

Fitolina w naturalnych warunkach występuje w Ameryce Południowej, najczęściej w Peru. Osiąga wysokość do ok. 25-35 centymetrów. Dzięki pięknym, ozdobnym liściom doskonale nadaje się do wszelkich kompozycji kwiatowych. W naszym kraju najczęściej uprawiana jest odmiana fitonii verschaffeltii, o ciemnozielonych liściach, które pokryte są siatką różowych lub białych nerwów.
Uprawa:

Fitonia potrzebuje miejsca cienistego lub półcienistego, o dużej wilgotności powietrza. Roślina nie lubi bezpośredniego nasłonecznienia, zbyt duża ilość światła powoduje zasychanie liści, konsekwencją czego jest uschnięcie rośliny. Temperatura w uprawie rośliny powinna być dość wysoka, optymalnie powyżej 22ºC, nie powinna spadać poniżej 18ºC. Podlewanie fitonii powinno być obfite, nie można dopuszczać do przesuszania gleby, dobrze reaguje na zraszanie. W okresie silnego wzrostu (wiosna- jesień) zalecane jest raz na 2-3 tygodnie nawożenie słabymi nawozami do roślin doniczkowych. Doniczka w uprawi fitonii powinna być niewielka i dość płaska, ponieważ roślina ma dość ubogi system korzeniowy. Przesadzamy corocznie w okresie wiosennym. Rozmnażanie przez sadzonkowanie, sadzonki ukorzeniają się w temperaturze 22-24ºC. Młode pędy mogą być atakowane przez mszyce.
Zastosowanie:

Kompozycje kwiatowe roślin o ozdobnych liściach, miejsca cieniste i osłonięte od słońca. Bardzo często uprawiana jest w towarzystwie paproci i bluszczy.
Zimowanie:

W okresie zimowym zaprzestajemy nawożenia i ograniczamy podlewanie.

admin1 · Wysłany: Pią 20:26, 12 Mar 2010 Temat postu:

Fuksja, Ułanka - Fuchsia

Opis:

Fuksja pochodzi z Azji Wschodniej, Afryki i obejmuje kilkadziesiąt gatunków. W ostatnim czasie dość popularna, dzięki wszechstronnemu zastosowaniu (mieszkania, balkony, tarasy, ogrody). Rodzina fuksji obejmuje ponad dwa tysiące gatunków, jednak cenionych jest zaledwie około pięćdziesięciu. Fuksja ma krzewiasty pokrój i bardzo dekoracyjne kwiaty (pojedyncze, pełne, jednobarwne, dwubarwne, w wielu kolorach). Dostępne gatunki charakteryzują się pędami wzniesionymi, zwisającymi, choć przy naszej ingerencji mogą przybrać formę drzewka, kuli itd. Fuksja gdy zapewnimy jej odpowiednie warunki, to będzie bardzo intensywnie kwitnąć.
Uprawa:

Formy hodowane w mieszkaniach w okresie letnim musza mieć zapewnione miejsce z dostępem do świeżego powietrza osłonięte przed bezpośrednim nasłonecznieniem. Zimujemy je w temperaturze na poziomie 12ºC- 13ºC w jasnym pomieszczeniu. W lutym pędy przycinamy na 2-3 oczka. Wraz z pojawieniem się nowych odrostów, systematycznie zwiększamy podlewanie, nawożenie i temperaturę. Nawożenie przeprowadzamy, co tydzień, od lutego do października. Przesadzamy wiosną (marzec) do nieco większej donicy, w ziemię do kwiatów doniczkowych, pH 5,8- 6,5. Rozmnażanie natomiast odbywa się poprzez sadzonki pędowe, nieco zdrewniałe u nasady, wybrana sadzonka powinna mieć około 5-6 par liści, przy czym dolna para liści musi być usunięta. Ukorzenienie można przeprowadzić od razu w podłożu lub w wodzie. Oba sposoby są dość skuteczne. Fuksje hodowane na zewnątrz muszą mieć zapewnione stanowiska umiarkowanie słoneczne do półcienistych ale bez bezpośredniego intensywnego oświetlenia słonecznego.. Przed nadejściem mrozów muszą się znaleźć w pomieszczeniu zabezpieczonym przed mrozem, którego temperatura winna być na poziomie 5-8ºC. W takich warunkach ograniczamy podlewanie, uważając tylko, aby bryła całkowicie się nie przesuszyła. Opadające liście na bieżąco usuwamy, aby nie stały się zaczątkiem różnego rodzaju chorób. Jako miejsce do przezimowania można wybrać piwnicę, budynek gospodarczy lub nie ogrzewaną za intensywnie klatkę schodową w bloku.
Zastosowanie:

Fuksja znakomicie nadaje się na balkony, do mieszkań, na tarasy, można stworzyć z nich piękne formy pienne, które znakomicie się prezentują. Dostępność form zwisających jak i wzniesionych daje spore możliwości kompozycyjne.
Kwitnienie:

Ułanka kwitnie zazwyczaj od kwietnia do października.
Zimowanie:

Fuksja zimuje w zabezpieczonych przed mrozem pomieszczeniach.
Uwagi:

Fuksje mają jeden problem, mianowicie są podatne na choroby. Fuksja najbardziej jest narażona na szarą pleśń, objawiającą się żółtymi a następnie brunatniejącymi i gnijącymi plamami, które z czasem pokrywają się szarym, pylącym nalotem. Poza nią może wystąpić rdza, choroba grzybowa, którą możemy poznać poprzez brunatne nabrzmienia, które wraz z upływem czasu zaczynają pylić. Ze szkodników najczęściej spotykanymi są przędziorki, wciornastki, roztocza, mszyce, mączliki

admin1 · Wysłany: Pią 20:27, 12 Mar 2010 Temat postu:

Gardenia jasminoides – Gardenia

Wiecznie zielony krzew, pochodzący z Azji Wschodniej, znany już w połowie XVIII w., a swój szczyt popularności przechodzący w ubiegłym stuleciu. W ostatnim czasie znowu staje się coraz bardziej popularny. Ten silnie rozgałęziony krzew posiada błyszczące, skórzaste, eliptyczne lub owalne liście, zazwyczaj osadzone naprzeciw siebie. Na końcach pędów, w kątach liści pojawiają się zimą (styczeń- luty) pojedyncze duże kwiaty, o spadkowatym kształcie, średnicy 8- 10 cm, barwy białej, czasem żółtej i o silnym, przyjemnym zapachu. Najważniejszym i najbardziej znanym gatunkiem jest Gardenia Augusta (Gardenia jaśminowata) i jej odmiana ‘Veitchii’ o mniejszych kwiatach.
Uprawa:

G. jasminoides i jej odmiana ‘Veitchii’, to najlepiej nadające się do uprawy domowej gardenie. Nie są one trudne w uprawie, choć nie łatwo jest utrzymać coroczne ich kwitnienie. Wymagają stanowiska jasnego, lekko nasłonecznionego (unikać pełnego słońca) i temperatury na poziomie 20- 22 ºC. Można je również uprawiać na otwartych przestrzeniach, w tym celu od czerwca wystawiamy roślinę na ciepłe, półcieniste miejsce, osłonięte od wiatru. Należy pamiętać, że trzeba ją zabrać do pomieszczenia zanim jeszcze nadejdą nocne przymrozki. Ponieważ Gardenia kwitnie styczeń- luty, musimy jej zapewnić optymalne warunki, aby kwitnienie miało miejsce. Koniecznym warunkiem jest zapewnienie niższej temperatury, niż w okresie wiosenno- letnim, która powinna wynosić 16- 18 ºC jeżeli chodzi o pomieszczenie. Podłoże powinno mieć stałą temperaturę na poziomie 18- 20 ºC. Oprócz tego gardenia wymaga wilgotnego powietrza i dużo światła, bez pełnego słońca. Pozytywnie wpłynie na nią również sporo wolnej przestrzeni jak i przewietrzanie. G. augusta toleruje podłoże z ziemi znormalizowanej, której pH powinno wynosić 5- 5,5. Podlewamy w okresie wzrostu i kwitnienia umiarkowanie, wyłącznie miękką i bezwapniową wodą o temperaturze 20- 22 ºC. Nie znosi ona zimnej i twardej wody. Zimą musimy uważać z podlewaniem, ponieważ gardenia jest wrażliwa na zbytnią wilgotność. Nawozimy w okresie czterech miesięcy od pojawienia się pierwszych pędów i wykorzystujemy do tego celu nawozy mineralne bez wapnia. Przesadzamy ją zanim nastąpi wzrost i czynimy to zależnie od wieku rośliny: młode, co roku, a starsze co 3- 4 lata. Gardenię rozmnażamy z sadzonek pobranych z wierzchołków pędów, w ciepłym podłożu (25 ºC), nakrytych foliowym kapturem.
Uwagi:

W przypadku błędów w uprawie, gardenia jest podatna na wełnowce, przędziorki oraz wciornastk

admin1 · Wysłany: Pią 22:51, 12 Mar 2010 Temat postu:

Gerbera - Gerber doniczkowy

Gerbera w naturalnych warunkach występuję na obszarach południowowschodniej Afryki oraz w tropikalnej Azji. Gerbera należy do rodziny astrowatych. Liście dość długie, równowąskie, zazwyczaj jasnozielone, pokryte od spodu drobnymi włoskami. Kwiaty osadzone pojedynczo na długich, rurkowych pędach kwiatostanowych. Kwiaty wielobarwne, zazwyczaj koloru żółtego, czerwonego, pomarańczowego lub różowego. Cechą charakterystyczną gerbera jest fakt iż kwiaty otwierają się z rana i zamykają na noc.
Uprawa:

Stanowisko jasne, ciepłe, słoneczne. Gerber lubi dużą wilgotność, dlatego stale utrzymujemy go w nieco wilgotnej glebie. Dobrze reaguje na zraszanie. W okresie zimowego spoczynku zmniejszamy ilość wody i obniżamy temperaturę do ok. 15ºC. Podlewanie obfite, w okresie intensywnego wzrostu zalecane jest systematyczne nawożenie. Ziemia zasobna w składniki pokarmowe – pulchna. Gerber wymaga dość rzadkiego przesadzania, przesadzamy wczesną wiosną. Rozmnażanie przez wysiew nasion lub podział dorosłej rośliny. Gerbera może być atakowana przez mączniaki i białe muszki.
Zastosowanie:

Roślina doniczkowa, można uprawiać na tarasie lub balkonie. W uprawie szklarniowej wykorzystywana na kwiat cięty.
Kwitnienie:

Gerbera doniczkowe kwitnie z odpowiednich warunkach przez cały rok.

admin1 · Wysłany: Pią 22:53, 12 Mar 2010 Temat postu:

Glorioza- Gloriosa

Opis:

Glorioza jest bardzo ciekawym przedstawicielem liliowatych (Lilaceae), będącym pnaczem, a to jest rzadkość w tej rodzinie. Pochodzi z Afryki i Azji i przypomina troszkę storczyka. Jej głównym walorem dekoracyjnym są kwiaty, dlatego też jest tak popularna jako kwiat cięty. Rodzaj Gloriosa obejmuje sporo gatunków, które charakteryzują się walcowatymi kłączami. Łodygi dochodzą nawet do 1,5- 2 m, (wraz z wiekiem rozgałęziają się) z których wyrastają owalne, wydłużone liście o nitkowatych wierzchołkach, które mają charakter „chwytek” których celem jest chwytanie podpór. Od czerwca do jesieni pojawiają się bardzo atrakcyjne kwiaty, do 10 cm. długości, w różnych barwach. Najbardziej znanym gatunkiem jest Gloriosa rothschildiana, która kusi swą intensywną czerwienią i falistym brzegiem kwiatów. Oprócz niej należy wymienić Goriosa simplex (o kwiatach w początkowej fazie żółtych, a następnie czerwonych) i Gloriosa superba (zielone kwiaty przebarwiające się z czasem na kolor żółty).
Uprawa:

Glorioza wymaga stanowiska ciepłego, jasnego, choć osłoniętego przed bezpośrednimi promieniami słonecznymi. Optymalna dla niej temperatura waha się między 18- 30ºC, przy czym musimy zapewnić także ciepłe podłoże 17-20 ºC. Na okres letni, możemy ją przenieść na świeże powietrze (taras, balkon, ogród), gdzie może przebywać do września. Po przekwitnięciu, kłącza przechodzą w stan spoczynku i musimy ją wówczas przezimować. Stanowisko powinno, być wówczas jasne, ciepłe i słoneczne. Pozostawiamy je w doniczce, nie podlewamy, podłoże musi być suche. Temperatura przechowywania, winna być na poziomie 10-12 ºC. W marcu usuwamy stare korzenie (glorioza charakteryzuje się tym, że bulwy są jednoroczne, dlatego należy usunąć stare korzenie, a wykorzystać bulwy potomne), jeżeli kłącze jest spore dzielimy i po dwa lub cztery sadzimy do świeżej ziemi, lekko kwaśniej- pH 5-6 (substrat torfowy lub ziemia znormalizowana, wymieszana z piaskiem i gliną). Sadzimy płasko, przysypując ok. dwucentymetrową warstwą ziemi. Musimy jej zapewnić dobry drenaż. Oczywiście od tego momentu zapewniamy ciepłe stanowisko. Podlewamy umiarkowanie, a od rozpoczęcia wegetacji (pojawienie się pierwszych pąków) zraszamy roślinę. Nawożenie w czasie wzrostu umiarkowane, raz w tygodniu. Rozmnażanie przede wszystkim poprzez podział kłączy, jednak pamiętajmy, że nie zawsze kończy się to sukcesem.
Uwagi:

Kupując gloriosę sprawdzajmy dokładnie czy nie ma uszkodzonego pąku! Glorioza przy nieodpowiednich warunkach (zimno, przeciąg) podatna jest na mszyce i przędziorki.

admin1 · Wysłany: Pią 22:54, 12 Mar 2010 Temat postu:

Goryczka tropikalna – Exacum affine, Eksakum

Opis:

Goryczka tropikalna to roślina jednoroczna, naturalnie występująca w klimacie subtropikalnym, na wyspie Sokotra. Pomimo swojej grubej i mięsistej łodygi jest bardzo delikatna. Osiąga wysokość do 30 cm. Promieniste kwiaty osadzone są na końcach pędów oraz w kątach liści. Mają kolor niebiesko-liliowaty z żółtym środkiem. Liście o długości około 4 cm są jajowate, błyszczące i naprzeciwległe. Nie tracą swojego zielonego koloru nawet w zimie.
Uprawa:

Goryczkę tropikalną sadzimy w okresie od listopada do maja. Kiełkuje od 4 do 6 miesięcy. Najlepsze są miejsca z dużą ilością świata, jednak roślina nie może być wystawiona na bezpośrednie działanie słońca, gdyż nie lubi bardzo wysokich temperatur. Dobrze czuje się w 20 – 22 stopniach. Podłoże piaszczyste, torfowe, kompostowe, umiarkowanie wilgotne. Nie wolno podlewać zbyt obficie. Bardzo dobrze jest, gdy co tydzień dostarczamy jej nawozu. Po przekwitnięciu kwiaty należy obcinać.
Zastosowanie:

Jest przepiękną rośliną pokojową. Uwielbia półcieniste parapety. Bardzo często sadzona jest w zimnych szklarniach. Ze względu na swoje wyjątkowo obfite kwitnięcie, idealnie nadaje się do pokoju kwiatowego.
Kwitnienie:

Kwiaty Eksakum możemy podziwiać od czerwca do września. Kwitnie bardzo obficie i cała roślina pokrywa się w tym okresie kwiatami.
Zimowanie:

Roślina ta jest w pełni zimozielona, więc dobrze prezentuje się przez cały rok.

admin1 · Wysłany: Pią 22:56, 12 Mar 2010 Temat postu:

Guzmania – Guzmania

[link widoczny dla zalogowanych]

Jest najpiękniejszym i najpowszechniejszym rodzajem z rodziny bromeliaceae występującym od Ameryki Środkowej po Amerykę Południową. Środowisko guzmanii, to tropikalne dżungle, gdzie występują w formie epifity lub też roślin naziemnych. Zależnie od gatunku, lejkokształtne rozety, których wysokość może osiągać nawet 80 cm. Liście gładkobrzegie, w zależności od gatunku o różnych odcieniach, kwiaty pojawiają się na szczycie łodygi. Nie wszystkie gatunki posiadają kwiaty np. guzmania musaica. Najbardziej popularne wśród tych roślin są ich mieszańce. Guzmania lingulata (guzmania języczkowata) tworząca gęste rozety długich lancetowatych lub równowąskich liści, wytwarzająca pęd kwiatowy, zakończony gwiaździstą, jaskrawoczerwoną rozetą otaczającą białe kwiaty. Guzmania lingulata var. Minor (guzmania języczkowata mniejsza) o małej rozecie miękkich, ciemnych liści z pędem kwiatowym z czerwonymi lub żółtymi przykwiatkami otaczającymi białe kwiaty. Jej wysokości, to zaledwie 20-30 cm. Guzmania monostachya (dawniej g. tricolor) inaczej guzmania szkarłatna, osiąga 40 cm wysokości i ma trójkolorowe kwiaty. Guzmania dissitiflora (guzmania luźnokwiatowa) o szablastych równowąskich liściach tworzących wąski lejek. Na szczycie pędu kwiatowego luźne grono rurkowatych kwiatów o barwie żółtej a dolna część okrywy kwiatu jaskrawoczerwona. Natomiast guzmania Wittmacka o wysokości 50-80 cm charakteryzuje się kolorowymi przykwitami na pędzie kwiatowym i prawie niewidocznym kwiatem właściwym.
Uprawa:

Najlepszym miejscem dla tych roślin jest ciepłe i wilgotne okno kwiatowe, jednak G. lingulata i G. monostachya znoszą dobrze warunki pokojowe. Stanowisko najlepiej półcieniste i ciepłe przez cały rok. Temperatura otoczenia jak i samego podłoża powinna wynosić, co najmniej 18ºC. Guzmania, jako roślina tropikalna, wymaga stałej wilgotności, dlatego niezbędne jest utrzymanie stale wilgotnego podłoża. Podlewając, napełniamy wodą również rozetę. Mimo, że roślina lubi wilgoć, jednak nie można dopuścić do nadmiaru wody. Guzmania lubi podwyższoną wilgoć powietrza, więc należy często ją zraszać. Oczywiście wykorzystujemy wyłącznie miękką i letnią wodę. Najlepsze podłoże, to grubowłóknisty substrat próchnicy (pH 5-5,5). Nawożenie umiarkowane, przesadzanie, co roku. Najprostszym sposobem na rozmnażanie jest odejmowanie młodych odrostów bocznych, niektóre guzmanie można rozmnażać również z nasion, ale nie jest to łatwe, dlatego rozmnażanie przez odrosty jest najbardziej rozpowszechnione.
Kwitnienie:

Guzmania kwitnie od listopada do stycznia.
Uwagi:

Guzmania, nie jest zbyt narażona na występowanie chorób i szkodników a problemy z jej uprawą wiążą się przede wszystkim z błędami człowieka

admin1 · Wysłany: Pią 22:58, 12 Mar 2010 Temat postu:

Haworsja - haworcja

Opis:

Haworsja to roślina pochodząca z obszarów Afrykańskich. Mięsiste liście haworcji tej tworzą niepowtarzalną rozetę. W okresie wiosenno – letnim na szczycie cienkiej i dość długiej łodygi pojawiają się drobne, białe, rurkowate kwiaty kształtem przypominające małe dzwoneczki. Kwiaty nie stanowią walorów dekoracyjnych tej rośliny. Najbardziej znanym gatunkiem jest Haworsja wstęgowa. Tworzy oryginalne kuliste rozety, złożone z podłużnie trójkątnych, zielonych liści pokrytych z obu stron białymi brodawkami ułożonymi wstęgowato.
Uprawa:

Stanowisko jasne, z duża ilością światła, lecz osłonięte przez padaniem bezpośrednich promieni słonecznych. Temperatura pokojowa w zimie najlepiej w granicach 10ºC. Podlewanie jak u każdych sukulentów dość ubogie, ziemia w okresie letnim powinna być lekko wilgotna, w zimie podlewamy raz na dwa – trzy tygodnie. W okresie intensywnego wzrostu zalecane jest nawożenie nawozami do sukulentów. Rozmnażanie dość proste, prze podział kęp wczesną wiosną. Haworcja można rozmnażać również przez wysiew nasion.
Zastosowanie:

Doskonałe roślina na parapety okienne, do kompozycji w grupach sukulentowych.
Kwitnienie:

Haworsja kwitnie na przełomie lutego i marca.
Zimowanie:

W okresie zimowym zaprzestajemy nawożenie, ograniczamy podlewanie i przenosimy w chłodniejsze miejsce.

admin1 · Wysłany: Pią 22:59, 12 Mar 2010 Temat postu:

Hebe - Hebe
[link widoczny dla zalogowanych]

Opis:

Hebe w warunkach naturalnych występuje w nowej Zelandii. Liście zielone, skórzaste o kształcie owalnym. W okresie letnim w katach liści pojawiają się pędy kwiatowe, z gronami kwiatów. Kwiaty najczęściej koloru niebieskiego lub białego, przez dość krótki okres utrzymują się na roślinie.
Uprawa:

Hebe nie ma specjalnych wymagań, w sumie jest dość prosta w uprawie. Stanowisko dość jasne ale bez wystawienia na bezpośrednie działanie słońca, osłonięte od przeciągów i wiatru. W okresie letnim można wystawić roślinę do ogrodu lub na taras. W zbyt ciemnych pomieszczeniach zaczynają żółknąć. Ziemia żyzna, bogata w substancję odżywcze, z mała ilością wapnia. Hebe nie lubi przesadzania, przesadzamy je dopiero gdy jej stan tego wymaga. Podlewanie w okresie letnim powinno być intensywne, ale roślina nie może stać w wodzie. Zimą ograniczamy podlewanie nie dopuszczając do przeschnięcia bryły korzeniowej. W okresie intensywnego wzrostu zalecane jest nawożenie nawozem do roślin doniczkowych. Najprostszym sposobem rozmnażania jest oddzielanie bocznych sadzonek.
Zimowanie:

Hebe to roślina wrażliwa na niskie temperatury, należy chronić ja przez zimnem, w okresie zimowym ograniczamy temperaturę do około 8-10ºC, nie dopuszczając do spadku temperatury poniżej 5ºC.
Artykuł ma 9 komentarzy:

admin1 · Wysłany: Pią 23:01, 12 Mar 2010 Temat postu:

Hoja Woskownica - Hoya

Opis:

Hoja pochodzi z Dalekiego wschodu i tropikalnych lasów Australii. Ta pnąca się roślina charakteryzuje się skórzastymi liśćmi, z których w okresie od maja do września wyrastają piękne i obfite blachowate kwiatostany. Kwiaty wydzielają pachnącą ciecz są białe lub różowe. Uprawiane dwie odmiany to Hoja carnosa ( różowa ) i Hoja bella ( piękna ). Pierwsza z nich potrzebuje podpór, jest mniej wymagająca w uprawie, druga zaś delikatniejsza, nadaje się do hodowli w wiszących pojemnikach.
Uprawa:

Miejsce uprawy powinno być jasne, jednak nie bezpośrednio nasłonecznione ( odmiana H. bella preferuje lekki półcień ). Hoja lubi ciepło, zimą zaś bardziej umiarkowane temperatury ok. 12 – 14 st. C. Odmiana H. carnosa dobrze rośnie w temperaturze w pokojowej cały rok. Pielęgnacja: Podlewamy umiarkowanie, latem 1 – 2razy tygodniowe, zimą raz na dwa tygodnie – nadmiar wody jest bardzo szkodliwy dla rośliny. Hoja lubi zraszanie. Naważmy jedynie w okresie wzrostu i kwitnienia raz na dwa tygodnie, stopniowo zmniejszając dawkę. Hoja nie lubi przesadzanie, gdyż źle wpływa to na tworzenie pąków1) kwiatowych. Czynność więc wykonujemy niezmiernie rzadko, raz na kilka lat, dbając o zapewnienie dobrego drenażu. Rozmnażamy z sadzonek pędowych pobieranych w okresie maj – lipiec i ukorzeniamy w temperaturze ok. 23 st., zapewniając wysoką wilgotność powietrza. Drugim sposobem na rozmnażanie są odkłady – przyginamy pędy do podłoża, po wypuszczeniu korzeni sadzimy roślinę do doniczek.
Uwagi:

Hoja nie lubi przestawiania, kwitnie wówczas słabiej. Po przekwitnięciu nie usuwamy szypułek kwiatowych, gdyż w ich miejsce wyrastają nowe kwiaty.

admin1 · Wysłany: Pią 23:03, 12 Mar 2010 Temat postu:

Hortensja, Hortensje - Hydrangea

Opis:

Hortensja obejmuje wiele gatunków, z których głównie kilka znalazło uznanie i są obecnie jednymi z najczęstszych krzewów jakie możemy spotkać zarówno w domu jak i w ogrodzie (zależnie od gatunku). Hortensja pochodzi z terenów Azji i Ameryki a jej głównym atutem jest przepiękne kwitnienie okazałych kwiatostanów, licznie się pojawiających i mieniących się w wielu barwach: bieli, czerwieni, różu, fioletu, a nawet barwy niebieskiej oraz wielu odcieni tych barw, zmieniających się w okresie kwitnienia, przybierające nawet barwę zieleni. Najbardziej znaną hortensją jest hortensja ogrodowa Hydrangea macrophylla uprawiana głównie jako doniczkowa, ale dobrze radzi sobie w gruncie, zwłaszcza w cieplejszych regionach Polski, osiągająca 1-1,5 metra wysokości. Hortensja drzewiasta (drzewkowata, krzewiasta) Hydrangea arborescens osiąga około 1,5 metra wysokości, dużych liściach, prawie sercowatych na brzegach ostroząbkowanych. Najbardziej znaną jej odmianą jest H. a. ‘Grandiflora’. Hortensja bukietowa (Hydrangea paniculata) wyższa od poprzedniej, osiągająca około nawet kilka metrów wysokości. Liście duże eliptyczne. Kwiatostany stożkowe do 30 cm długości. Oprócz tych najczęściej występujących gatunków coraz częściej możemy spotkać się z formą pnącą Hydrangea petiolaris, dochodzącej nawet do 25 m wysokości, hortensja kosmata H. aspera osiągająca do 3 m wysokości z kwiatostanem w postaci baldachogrona, hortensja dębolistna Hydrangea quercifolia, która ma bardzo charakterystyczne liście, które jak sama nazwa wskazuje mają kształt przypominający liść dębu, osiąga około 1,5 m i ma wiechowate kwiatostany.
Uprawa:

Hortensje wymagają stanowisk półcienistych, podłoża żyznego, próchniczego, wilgotnego o odczynie kwaśnym (pH 5,5). Zasadowe podłoże prowadzi do chlorozy objawiającej się żółknięciem liści. Wymaga intensywnego nawożenia od wiosny do lipca, nawozami bez wapnia. Rozmnażamy ją poprzez sadzonki z pędów bocznych w inspekcie. Hortensje wymagają zabiegu przycinania, które zależne jest od tego czy dana hortensja kwitnie na pędach tegorocznych czy zeszłorocznych.
Zastosowanie:

Zależnie od gatunku wykorzystywane jako roślina doniczkowa, na taras, balkon do ogrodu, jako krzew hodowany w gruncie w grupach, pojedynczo, na trawniku, na rabacie.
Kwitnienie:

Zależne od gatunku: H. ogrodowa- czerwiec-lipiec, h. drzewiasta- lipiec- wrzesień, h. bukietowa- sierpień-wrzesień, h. pnąca- czerwiec- lipiec, h. kosmata- sierpień- wrzesień, h. dębolistna- sierpień- wrzesień.
Zimowanie:

Zależnie od gatunku odporność na mrozy różna: wystarczająco mrozoodporne są hortensja drzewiasta, bukietowa, pnąca, dębolistna, bardziej wrażliwa na mróz jest h. ogrodowa, którą należy okryć głównie w rejonach o chłodniejszym klimacie, natomiast h. kosmat

admin1 · Wysłany: Pią 23:05, 12 Mar 2010 Temat postu:

Jukka Juka - Yucca

Naturalnym otoczeniem Jukki jest Ameryka Środkowa lub Indie, gdzie osiąga wysokość kilkunastu metrów. Do naszych domów trafiła wolno rosnąca odmiana tej rośliny: Jukka Elephanta; wyróżnia się ona krzepką budową, niezwykłą urodą i niewielkimi wymaganiami. W warunkach domowych osiąga wysokość 1,80 metra oraz rozpiętość 60 cm.
Uprawa:

W okresie wzrostu dobrze jest nawozić roślinę co 4 tygodnie. Miejsce, w którym się znajduje powinno być jasne i słoneczne. Jukka osiąga pełnię swej urody, jeśli co najmniej przez trzy godziny dziennie padają na nią promienie słońca. Roślina preferuje różnorodne temperatury, od 10 do 24 st. C a nawet i więcej, pod warunkiem ,że zapewnimy jej dostęp świeżego powietrza. Rozmnażanie: w lutym lub w marcu wysiewa się nasiona jukki do mieszanki zwykłej ziemi kwiatowej i piasku, a następnie przykrywa się kilku centymetrową warstwą ziemi. Nasionom należy zapewnić wysoką wilgotność, temperaturę ok. 21 st. oraz nieco cienia. Kiełkowanie powinno odbyć się w mnożarce i kiedy pojawią się już siewki roślinę przenosimy w jaśniejsze miejsce. Po około trzech miesiącach, gdy roślinki osiągają już wysokość kilku centymetrów, przesadzamy je do doniczki. Gdy nasza Jukka osiągnie już dojrzały wiek i straci swój piękny pokrój, możemy wykorzystać ją w celu uzyskania sadzonki ( stary kwiat w trakcie tego zabiegu niestety ulega zniszczeniu ) „operację” wykonujemy wiosną. Wyjmujemy Jukkę z doniczki, kładziemy na twardym podłożu i przecinamy piłą na kawałki nie krótsze niż 10 cm – każdy musi mieć co najmniej jedno oczko. Miejsca przecięcia posypujemy hormonalnym preparatem ukorzeniającym i umieszczamy w podłożu, dbając aby końcówki nie dotykały dna doniczki ( inaczej korzenie nie będą miały szanse wykiełkować ). Zabieg najlepiej przeprowadzać w wilgotnym, zacienionym i ciepłym miejscu ( temperatura ok. 24 – 27 st. ). Gdy sadzonki ukorzenią się i pojawią się nowe pędy, sadzimy nowe rośliny w oddzielnych donicach. Pielęgnacja: Aby zrównoważyć ciężar masywnego pnia rośliny, Jukkę należy przesadzać raz do roku do większej doniczki – najlepiej wiosną. W okresie od kwietnia do października zalecane jest intensywne podlewanie, ale uwaga Jukka nie może stać w wodzie. W okresie od listopada do marca należy ograniczyć dozowanie wody do niezbędnego minimum.
Kwitnienie:

bardzo rzadko
Uwagi:

Jeśli dolne liście rośliny zaczynają żółknąć oznacza to, że Jukka ma za mało światła – należy wówczas usunąć uszkodzone liście i doświetlić kwiat. Zbyt obfite podlewanie powoduje gnicie korzeni i więdnięcie liści – w tej sytuacji w zależności od objawów należy zaaplikować odpowiedni środek przeciw grzybiczy.

admin1 · Wysłany: Pią 23:07, 12 Mar 2010 Temat postu:

Kaktus bożonarodzeniowy, Grudnik, Zygokaktus, – Schlumbergera truncata

Opis:

Schlumbergera jest bardzo popularną rośliną doniczkową, o atrakcyjnym pokroju a przede wszystkim wspaniałym kwitnieniu w okresie, kiedy nie ma zbyt wielu kwitnących roślin. Należy ona do kaktusowatych (Cactaceae), choć budową raczej na to nie wskazuje. Do początku lat 90-tych zaliczana była do rodzaju Zygokaktus i do tej pory można się zetknąć z tą nazwą. Nazwa Schlumbergera pochodzi od nazwiska F. Schlumbergera, Francuza, który zasłynął jako wielki pasjonata kaktusów i właściciel bogatego ich zbioru. Grudnik pochodzi z Brazylii i jest epifitem, czyli rośnie na koronach drzew tropikalnych. Ten kaktus składa się ze spłaszczonych członów, które stanowią jego łodygi. Są one pozbawione liści, a na ich końcach w okresie zimowym pojawiają się kwiaty w barwach różu, bieli, łososiowej, czerwonej (może powtórzyć kwitnienie w innym terminie). Pokrój grudnika jest zwisający i mocno rozgałęziony a wysokość waha się na poziomie 15-30 cm.
Uprawa:

Schlumbergera, jest łatwa w uprawie, wymaga stanowiska ciepłego i jasnego, ale nie na pełnym słońcu, latem raczej półcień. Rodzaj wymaga stanu spoczynku, po to, aby pobudzić roślinę do ponownego i obfitego kwitnienia. Okres spoczynku powinien trwać od sierpnia do października i powinniśmy jej wówczas zapewnić temperaturę poniżej 15ºC (można w tym okresie trzymać ją na zewnątrz). Stan spoczynku powtarzamy po kwitnieniu. Podłoże: substrat próchniczy z domieszką ziemi i piasku, które powinno być cały czas wilgotne, ale nie mokre, więc podlewamy umiarkowanie, stosując miękką, letnią wodę. Oczywiście w okresie spoczynku ograniczamy podlewanie. Nawożenie umiarkowane, w okresie wzrostu, co dwa tygodnie. Do wytworzenia się kwiatów schlumbergerę zraszamy, a najlepszy okres na przesadzanie, to kilka tygodni po przekwitnięciu. Kaktus bożonarodzeniowy bardzo łatwo się rozmnaża poprzez fragmenty pędów, przy umiarkowanej wilgotności. Po zakończeniu kwitnienia roślina traci charakterystyczny połysk, co jest oznaką przechodzenia w stan spoczynku.
Uwagi:

Następstwem zbyt wysokiej temperatury (powyżej 20ºC) i zbyt cienistego stanowiska może być brak kwitnienia. Zbytnia wilgotność objawia się zmianami na członach, które się marszczą a raptowna zmiana stanowiska, w okresie wytwarzania przez roślinę pąków, kończy się ich opadnięciem. Poza tym schlumbergera podatna jest na ślimaki oraz zgniliznę korzeni. Kaktus bożonarodzeniowy jest bardzo często mylony z kaktusem wielkanocnym- Rhipsalidopsis gaertneri Są one bardzo podobne, a najpewniejszym sposobem na bezbłędną identyfikację jest poczekanie na kwitnienie, ponieważ schlumbergera ma bardziej złożone kwiaty w przeciwieństwie do rhipsalidopsisa.