Jesień

admin1

Zapach jesieni

Tak... uwielbiam zapach jesieni
pełnej szelestu liści pod stopami
i zanikających promieni słońca
gdzie wiatru powiew pobudza dusze
prześlizgujące się miedzy strofami marzeń.

Lubię jesień i jej wczesny zmierzch
skłaniających anioły do otulania dusz
przy rozpalonym kominku pragnień
i długich wieczorów unikalny czar
splatających dłonie w rozmowie serc.

Lubię jesień, bo i ty ją lubisz miły
widząc piękno w zasypiającym świecie
świadomym wiosennego przebudzenia
gdzie mgła maluje przyszłości obrazy
zapożyczone z galerii spełnień.

admin1

Wiersz jesienny.

Dla tęskniących za latem...

Przyszła jesień bezszelestnie,
Zaskoczyła liście we śnie,
Kolorami malowała,
Barwą życie ozdabiała.

Letnie dni już przegoniła,
Babie lato zaprosiła,
Wrzosów dywan rozłożyła,
I kolorem świat pokryła.

Świat się śmieje, bo nareszcie
Kolorowy jest bajecznie,
Ludzie smutki zapomnieli,
Patrzą jak się wokół mieni.

Jabłka się czerwienią w sadzie,
Śliwki śliwa nam pokaże,
Grusza gruszki obrodziła,
Na świat piękny wystawiła.

Serca ludziom rosną w piersi,
Świat kolory ma jak w tęczy,
Z drzew kasztany już spadają,
Ręce, ręce ogrzewają...

Gdy jesienny wieczór długi,
W domach dzieją się dziś cudy,
Serce sercu pokazuje,
Jak go serce kochać umie...

autor: Mariola.

admin2

jesienna ballada

jesienna ballada snuje się smutkiem
nostalgia myśli otula mgiełką
po co nam ona i jej dni krótkie
o jutro drogę dające lękom

smutek i jesień są dla równowagi
aby docenić majowy bez
i Ewy w raju brak rozwagi
co dał szał zmysłów i padół łez

dałaby radość rajska sielanka
gdyby nikt nie znał co to jest zło
każdy dzień życia to niespodzianka
szczęście i rozpacz i szczyty i dno

admin2

Idzie Jesień w pełnej krasie
ma owoców moc w zapasie,
bukiet astrów,wrzosów niesie
roztańczona Pani Jesień..

W dłoni kiście jarzębiny,
grzybem kipi kosz z wikliny,
wiatr porywa liście z drzewa,
bury las melodię śpiewa..

Szelest liści tworzy słowa,
taka jest przyrody mowa,
kasztan w słońcu już się mieni
pokłon daje tej Jesieni!!!

admin1

ZAPACH JESIENI

„Ostatnim złotem kapią zboża
Żniwa, a potem już ścierniska
Mak nie zatańczy pośród kłosów
Kolejna jesień taka bliska…

Gdy na bociany przyjdzie pora
Wysoko w niebo poszybują
Z żalem zakrążą ponad gniazdem
Jesień odlotem swym zwiastują

Wyłapuj każdy promyk słońca
By został ciepłem w śpiących kwiatach
Zmarzniętych ptakach gdy śpiewają
O nieuchronnym końcu lata.”

admin1

WALC Z JESIENIĄ

Gdyby jesienie mówić zechciały
lecz one takie zajęte
gdyby jesienie raz poczekały
i darowały żółknięcie
liściom i myślom wiatrem gonionym
po zakamarkach pamięci
westchnieniom nigdy nie wysłowionym
bo my wciąż tacy zajęci

Niechby jesienie nam darowały
jeszcze po słońca kieliszku
w głowach jak dawniej zawirowały
na życie tysiąc pomysłów
może jesieniom to nie przychodzi
do głów bo takie zajęte
i tylko jedno dobrze wychodzi
smutne jesienne więdnięcie

Jakby tę jesień sobie zaprosić
na filiżankę herbaty
można by jednak ciepło poprosić
o jakieś życia rabaty
jakieś ugody i darowanie
niezasłużone prezenty
niechby z jesienią takie spotkanie
mógł dostać człowiek zajęty

Niechby ta jesień trochę inaczej
dzisiaj już nas traktowała
patrząc na bagaż naszych doświadczeń
niechby się w słowa ubrała

admin1

Jesień na paluszkach
Spaceruje w parku
rozdaje wszystkim
Swe skarby w podarku
Wręcza nam bukiety
Kolorowych liści
I smutek zamienia
W roześmiane myśli
Nasypie w berety
Albo do kieszeni –
Kasztanów, żołędzi
I złotych promieni
Pozdrowi wiewiórkę
Roześmianym echem
A potem pożegna –
Cichutko, z uśmiechem

admin1

Jesień na paluszkach
Spaceruje w parku
rozdaje wszystkim
Swe skarby w podarku
Wręcza nam bukiety
Kolorowych liści
I smutek zamienia
W roześmiane myśli
Nasypie w berety
Albo do kieszeni –
Kasztanów, żołędzi
I złotych promieni
Pozdrowi wiewiórkę
Roześmianym echem
A potem pożegna –
Cichutko, z uśmiechem….

admin2

Jeszcze troszeczkę lata
i już - troszeczkę jesieni.
Jeszcze zielenią się liście,
lecz kilka już się czerwieni...

Pożegnaliśmy bociany
i w lesie jest coraz ciszej.
Tylko leszczyna szeleści,
bo do niej rudy gość przyszedł....

Dojrzały sady i pola
w skibach zoranej ziemi.
Jeszcze troszeczkę lata
na powitanie jesieni.

admin1

"Opadają z drzew kasztany
Toczą się po ziemi.
Błyszczą słońcem malowane
Owoce jesieni.

Lśnią i mienią się brązami
Wśród zielonej trawy.
Rozsypane pod drzewami
Kuszą do zabawy.

Dam Ci serce kasztanowe
I sznurek korali,
Kolorowych liści bukiet
Starannie dobranych.

Dam Ci uśmiech kasztanowy,
Uczuć koszyk w darze.
By zostały w Twej pamięci
Jak barwy w obrazie"!!!

admin1

"Nad płotem się rozpostarło
Słonecznikowe dumanie.
Makówek rude grzechotki
Na jednym klęczą kolanie.

Dalie w szerokich spódnicach
Patrzą,czy słońce je widzi.
Róża, że stoi samotna,
Żywym rumieńcem się wstydzi.

Rezedy wonią bogate
Biedronkom podają usta,
A malwy dziwią się, dziwią,
Jak pięknie im w barwnych chustach.
Powoje pną się po płocie,
Jarzębin śmiechem zwabione,
Aż kiwa głową nasturcja
I bratki patrzą zgorszone.

A ogrodniczka - jesień
Tka kwiatom szaty tęczowe,
Choć wie, że płaczą ros łzami
W chłodne poranki wrześniowe"

admin2

"Polska jesień"

Znasz zapach jesieni
- polskiej jesieni,
najmilszej w świecie.

Idzie w zadumie
po polskiej ziemi,
z trawy zrudziałej
warkocz plecie.

Gdzieś nad jeziorem
z sitowiem szepcze,
tajemnych legend
moc opowiada.

Sypie kwitnące
liście garściami,
srebrzystobiałą
szatę zakłada.

Słyszysz tę jesień
w akordach Chopina?
Słyszysz ją
w Moniuszki pieśniach?

Czujesz, jak stąpa
po polskiej ziemi
- promienna,
słoneczna jesień.

- I.Hryncewicz-Chlebna

wioletta

Pokochaj jesień

Spróbuj pokochać jesień
z niesamowitymi urokami
Spójrz ile piękna niesie
obdarzając cię nowymi dniami.

Kolorowo jak wiosną
barwne liście ostatki zieleni
Dadzą chwilę radosną
twą szarość życia mogą odmienić.

Wieczór szybciej nastaje
słońce też znika wcześniej niż latem
Lecz nowe czy nie daje
chwile spokoju skorzystaj zatem.
Tadeusz Karasiewicz

admin1

Jesień

Szelestem spadających z drzew liści
Chłodnym dotykiem dni i nocy
Podkładając nam osamotnione myśli
Objawiła się jesień w pokażnej mocy
Nie raz bębniąc deszczem pobudkę
Przelękła ostatnie resztki lata

W pogodzie jak co roku kapryśna
Wilgotnym pocałunkiem wita rankiem
Oziębłym uściskiem żegna wieczorem
Czasami w południe bywa znośna
Jeśli jest tylko w dobrym humorze
Łaskawie zwracając się do świata

Przybrała naturę według swego gustu
Nie skąpiąc w różnorodnych barwach
Sięgając po słoneczne promienie nieba
Wszystko oprawiła w złocistą ramę
Nie chcąc być gorsza od lata...
Pragnąc tak samo być kochaną

Raz cicha melancholią dnia usypia
Taka niepozorna szara myszka
Innym razem pohula z wiatrem
Roztańczy drzewa przegnie konary
Strącając na ziemie kasztany...
Tak chętnie przez dzieci zbierane

Przez jednych lubiana mile widziana
Złotą jesienią zwana i wychwalana
Przez drugich z niechęcią przyjęta
Zanudza po brzegi całymi dniami
Lecz należy do czterech pór roku
Przyjmijmy ją z otwartymi rękami

/ Senna K.

Maria19

Tkał pajączek nitkę srebrną,
Było babie lato.
Jesień piękna jak królewna
Malowała kwiaty.

Ubierała drzewom liście
Przepyszną purpurą,
Było cicho i złociście,
Chmurka mknęła górą.

Świat się mienił kolorami,
W rozgwieżdżone noce
W sadach miękkie jak aksamit
Spadały owoce.

Jarzębiny czerwieniały,
Wiatr leszczyny zginał,
A pajączek zwinny, mały
Siatkę swą rozpinał.

A gdy utkał nitkę długą,
Z klonu pożółkłego
Wspiął się księżycową smugą
Do nieba samego.
Jadwiga Ruth Charlewska