Jesień

Pikuś

Na deszczową pogodę
trzeba ubrać się słonecznie,
Żeby słońce wiedziało,
że powróci tu jeszcze.

Na deszczową pogodę
trzeba uśmiech mieć słoneczny
Żeby słońce wiedziało,
że jest lepsze niż deszczyk.

Na deszczową pogodę
humor też słoneczny mamy,
Żeby słońce wiedziało,
że je bardzo kochamy.

Razz

wioletta

Jesień na paluszkach
(¯`•♥•´¯).spaceruje w parku
I rozdaje wszystkim
Swe skarby w podarku
Wręcza nam bukiety
Kolorowych liści
smutek zamienia
W roześmianych twarzach
Miłość często zawodzi
Nienawiść niszczy człowieka
A przyjaciel nie odchodzi
I pamięta nawet z daleka

admin1

Smutno jest w moim ogrodzie'
Bo Jesień przybyła w chłodzie.
Trawa zachłannie deszcze wypiła,
Słońce jesienne promyki wysyła.

Tańczące liście zaczęły kłótnie
Bo wietrzyk je rozwiewa smutnie.
Ptaki skończyły swoje trele,
Bo Pani Jesień dywan już ściele.

Jeszcze nasturcja się rumieni
W pożółkłej liści zieleni.
A chryzantemy stoją dumnie,
I dzięki nim,jest,cudnie!

Pełen zadumy jest wielki dąb,
Bo jesień mu dała kolejny rok.
A jarzębina wcześniej wesoła,
Stoi w bezruchu,bez liści,goła.

Różyczki do mnie"oczka puszczają"
Ostatnie płatki z nich opadają.
Tylko iglaki w zieleni trwają
Szmaragdem pięknym przemawiają.

W ogrodzie jesień swój urok ma,
Serducho swojską melodię gra.
I choć jesienią inny jest gaj,
Cieszy mnie jesień.
W sercu mam.Maj!

admin1

Jesień

Wrześniowym polem
płynie jesień.
Rude ma włosy i rudą
suknię.
W warkoczach wpięte
pierzaste astry, a w rękach
- kłosy i słodką gruszkę.
Idzie i pachnie
Powidłami,
z twarzą rumianą jak
reneta.
Wśród mgieł porannych
i szumu liści
już na październik
w sadzie czeka.
A w listopadzie
z niebem płacze,
stojąc samotnie w jakimś oknie.
Westchnieniem żegna
zeschnięte liście,
jej rudy warkocz
we łzach moknie.

/Jadwiga Hockuba/

admin1

Co lubi wrzesień...?"

Wrzesień ulubieniec jesieni
ogniste i rdzawe kolory ceni.
Upodopał sobie czerwony
od którego nigdy nie stronił...

Czerwone ma jagody kaliny,
takie same są korale jarzębiny.
Czerwone są jabłka w sadzie
oraz jeżyny na leśnej drodze...

Rdzawe i brązowe grzyby,
a także orzeszki leszczyny.
Podobne kasztany i żołędzie,
które jeszcze są wszędzie...

admin1

Październik
Jesień po lesie chodzi się spowiadać
Na ucho bukom szepcze coś po cichu
I łza się kręci w oku października
Gdy liść - za pokutę - opada po liściu

Dzień w noc przechodzi nie wiadomo kiedy
Powiązani ze sobą niewidzialnym mostem
I tyle smutku jest w pustych konarach
Gdy jesień daje swój deszczowy koncert

Po okolicy w białych kołnierzykach
Brzozy odchodzą - za las - samotnie
A Matka Boska w dziurawej kapliczce
Przez cały czas z dzieciątkiem moknie

Nie naprawią daszku miejscowi anieli
Na motorach muszą jechać na dyskotekę
Nie naprawią - bo już zapomnieli
Więc jeszcze tylko chcą przekrzyczeć jesień

Jesień po lesie chodzi zagadkowa
Na ucho buka śpiewa pieśń miłości
I łza się kręci w oku października
Bo dziś październik umiera z zazdrości

wioletta

Jesień przychodzi za wcześnie.
Jeszcze kwitną piwonie, jeszcze
pszczoły budują idealne państwo,
gdy nagle na polach zabłysną
zimne bagnety jesieni i zerwie się wiatr.

Skąd idzie jesień, czemu niszczy
marzenia, zielone altany i pamięć ?
Obce mocarstwo wchodzi w cichy las,
złość nadciąga, idzie dżuma
i dym pożaru, ochrypłe okrzyki Tatarów

Jesień zrywa liście z drzew i nazwy,
owoce. Jesień zaciera ślady, granice,
gasi lampy, świece, gromnice; młoda
jesień z purpurą na wargach całuje
śmiertelnie żywe istoty i kradnie życie.

Płyną soki i krew płynie ofiarna,
płynie oliwa i wino, i rzeki płoną,
żółte rzeki wzdęte padliną,
przekleństwo płynie, płynie błoto, lawa, lawina

Biegnie jesień zdyszana i noże
błękitne świecą w jej niemym spojrzeniu.
Ona ścina imiona jak zioła sierpem
ostrym i nie ma litości w jej ogniu,
oddechu. Idzie anonim, terror, armia czerwona.

admin1

Wiośniana Jesień „

Nastała jesień
brązowa
smutna
szaro-bura
deszczowa.

A dla nas
przyszła jesień wiośniana
roześmiana
rozśpiewana.

A nam
zielono w głowach
i w sercach kolorowo
malinowo
poziomkowo.

Tańczymy na złotym dywanie
nie czując
że płynie czas.
Lekka mżawka
chłodzi policzki rumiane
i ogień płonący w nas.

Na moich włosach rozwianych
wiatr
jak na strunach gra.
Błyszczą twych oczu iskierki
w nich
jakaś magiczna siła.

Natura spłatała figla
i jesień
w wiosnę zmieniła.

/Zofia Kobyłecka/

Pikuś

Jesienne niebo

Jesienne niebo słodkie, pełne łaski
spowite w szal kaukaski,
przez drzew bezlistnych rozszczepione pędzle
przeciąga różową frędzlę.
I ku nadziei mej podchodzi z bliska,
słodyczą mnie uściskaj
i na tęsknocie mej opiera dłonie
- pachną ostatnie lewkonie.
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski,
zwija swój szal kaukaski
a odrzuciwszy go, staje bez ruchu
z cekinem złotym w uchu.

Maria Jasnorzewska Pawlikowska

wioletta

Po niebie płyną chmury,
wiatr zrywa liście z drzew,
unosi je do góry,
w nich brzmi jesienny śpiew.

Po lasach barw tysiące,
na polach stada wron,
a gdy zaświeci słońce,
czuć siana miłą woń.

Lato od nas odeszło,
bardzo jest nam go żal,
za rok powróci znów,
z zielenią traw i mchów.
•*ღ♥ღ*•.¸•♥•¸.•*ღ♥ღ*•.•♥•

admin1

Mamy jesień

Opadają z drzew kasztany
Toczą się po ziemi.
Błyszczą słońcem malowane
Owoce jesieni.

Lśnią i mienią się brązami
Wśród zielonej trawy.
Rozsypane pod drzewami
Kuszą do zabawy.

Dam Ci serce kasztanowe
I sznurek korali,
Kolorowych liści bukiet
Starannie dobranych.

Dam Ci uśmiech kasztanowy,
Uczuć koszyk w darze.
By zostały w Twej pamięci
Jak barwy w obrazie…"

wioletta

Lubię jesienne słońce, wtedy
Gdy przez
tłum chmurek i mgieł się przedziera
I rzuca blady swój umarły promień
Na drzewo, co sie od wiatru kołysze,
I na wilgotny step. Lubię słońce,
Jest coś takiego w żegnalnym spojrzeniu
Ogromnej gwiazdy, co w tajemnym smutku
Miłości oszukanej. Nie ostygła
Ona sama przez siebie, lecz natura,
Wszytsko, co umie i czuć i dostrzegać,
Nie może ogrzać się w niej; podobnie
Serce: płonie w nim jeszcze ogień, ale ludzie
Niegdyś go pojąć czuciem nie umieli,
I odtąd w blasku źrenic juz nie błyśnie,
Policzków żarem więcej nie obejmie.
Po co raz jeszcze serce swe poddawać
Drwinie i słowom pełnym powątpienia

admin1

Czyja to jest koleżanka
ta jesienna piękna panna
zmienia suknię co dzień nową
bardziej zwiewną kolorową
włosy długie rozpuszczone
wiatr je splata w każdą stronę
kroczy dumnie po trawnikach
po ogrodach aż gdzieś znika
i znajduję ją na łąkach
całą w rosie i pająkach
sieci ciągną się perłowe
na nich muszki kolorowe
idzie dalej jest nad rzeką
mgły jej nową suknię splotą
i znów panna jest jak nowa
tylko bardziej szara płowa
i tu czekać będzie skrycie
na jesienne nowe życie

admin1

Chryzantemy
- - - - - - - -
Fioletowe, złote chryzantemy-
Kwiat jesienny posyłam ci w darze...
W jesień złota już i my płyniemy,
Lecz o wiosny czarach jeszcze marzę.
Fioletowe, złote chryzantemy,
Cudownych wspomnień dalekie miraże...
W jesień złota już i my płyniemy.

admin2

BABIE LATO

„Gdy zwieziono snopy na klepiska,
Chłopcy sady z owoców otrzęśli,
W ulach pszczołom podebrano plastry,
A w ogródkach lśnią ostatnie astry:
Babie lato schodzi na ścierniska
I nić srebrną snuje z swojej przęśli…
***
Co się wiośnie nie przeżyło wiosną,
Co się latu nie udało w lecie,
Co chmur czarnych ściemniła pogróżka,
To babiego lata dobra wróżka
Dłonią cichą, miękką i litosną
Z swej kądzieli w srebrzystą nić plecie.
***
Nić się snuje srebrzysta i cienka,
Po ścierniskach, po drzewach się mota,
Jak marzenia, jak sny i nadzieje...
Jutro wiatr je jesienny rozwieje
I zostanie udręka i męka,
I bezdenna, jesienna tęsknota.
***
Babie lato, babie lato srebrne,
Jak szron bliski i blade przymrozki,
Snom i kwiatom spóźnionym trucizna...
Babie lato szare jak siwizna,
Szare jako serce niepotrzebne,
Jak starości znużenie i troski...”
(Staff Leopold)