Wiersze z profilu Wszyscy Działkowcy to jedna rodzina

admin1

ŚWITY MAJOWE

Najbardziej lubię budzić się
w maju o świcie
na moment przed ptakiem
dyżurnym
który punktualnie kwadrans
po czwartej intonuje
poranną modlitwę

Bo niezależnie czy niebo tego
dnia zwiastuje słońce czy deszcz
czy niepewne chmur się przepychanie
w tej ptasiej modlitwie
jest zawsze
optymizm i radość i
siła by wstać

I może dlatego tak bardzo
kocham te pieśni i
te świty majowe i życie
w nich moje
pomimo wszelkich przeciwności

Ryszard Mierzejewski

Serdecznie pozdrawiam.

admin1

Pamięci Zbigniewa Wodeckiego

Będą Ci grały majowe łąki,
skrzypce zabierasz ze sobą w drogę.
Może wędrując niebieskim polem
aniołom smykiem zanucisz szczodrym.

Tutaj wciąż było ciebie za mało,
powietrze drżało urokiem dźwięków.
Zaczniesz od Bacha modłę poranną,
aby umaić celebrę świętą.

Widać tam bardziej ciebie potrzeba,
i wszelkie żale już po próżnicy.
Tutaj na ziemi Twojego nieba
zostanie kawał w naszej pamięci.

autor

magda*

Napisany: 2017-05-24

admin1

Dzień Matki...i nasze święto

"Gdy ktoś chce zamknąć w jednym tylko słowie ogrom uczuć jasnych, do granic ostatka.
Niech to imię wypowie, jedno, jedyne, przenajsłodsze - Matka".

Jest takie serce w świecie jedyne,
zna, co to smutki, żale, radości,
jakże nam bliskie, serce matczyne,
nie tylko dzisiaj nieś garść miłości.

Za twoje życie dane w prezencie,
miłość matczyną, co dnia tak samo,
i poświęcenie - wdzięczność w akcencie,
szepnij z czułością: dziękuję Mamo!

Tak chciej docenić starania Matek,
noce bezsenne, dni pełne znoju,
myśli o jutrze, sterów dostatek,
ciepło rodzinne, wartość spokoju.

Wielu żegnało Matkę Kochaną,
a one jasno na niebie świecą,
tulą tym żałość w sercu schowaną,
łzy z rany płyną, pamięć tym wzniecą.

Troski, cierpienia przykryła płyta,
obok są bliscy, żal wciąż doskwiera,
stawiasz im znicze, a myśl wciąż pyta,
dlaczego matkę los nam zabiera.

autor

Halina53

Napisany: 2017-05-26

admin1

BIAŁA RÓŻA

"...te białe róże to symbol nienawiści i głupoty"
/ Prezes na"miesięcznicy" - 10 V 2017r. /

Wyrosła róża gdzieś w ogrodzie,
jaką ogrodnik w snach swych wyśnił.
Pokryta rosą w słońca wschodzie,
biała, pachnąca, pośród liści.

Wydaje zapach jakich mało,
który unosi się od rana.
Lecz komuś się nie spodobało:
biała? nienawiść! - słowa "Pana".

Róża nieśmiało płatki gubi,
ze wstydu zaraz się rumieni.
Czemu jest ktoś, kto mnie nie lubi,
czy wygląd mój pragnie odmienić?

Różo kochana, cudny kwiecie,
czy puszczasz nienawiści soki?
Ktoś nie zna piękna, głupstwa plecie,
nos swój zadziera pod obłoki!

Ty jesteś wzorem niewinności,
a biel dodaje ci urody.
Tak miło ciebie w domu gościć,
oby ci nie zabrakło wody.

Jan Siuda

autor

najdusia

Napisany: 2017-05-25

admin1

Na Ziemi Śląskiej !

Jest takie miejsce, niezwykłe w mym Kraju.
Na ziemi śląskiej jedno - jedyne.
Dokąd w ostatnią niedziele, w maju.
Podąża wiele, męskich pielgrzymek.

Piekarska Matka Boska Miłości,
Sprawiedliwości Społecznej.
Wszystkich zaprasza do swoich włości,
W duchu miłości serdecznej.

Wierni mężczyźni zdążają zgodnie,
Do swojej śląskiej Matki.
Która w Piekarach wita pogodnie,
Wszystkie swe męskie dziatki.

Idą do Matki utrudzeni,
I coraz więcej Jej trosk zanoszą.
Są poranieni i umęczeni,
Jeszcze żarliwiej o pomoc proszą.

I adorując Ją, cześć Jej śpiewają,
Nabożnie, z wiarą, w Mszy Świętej Ofierze.
Przed Matką pokornie na twarz padają.
Korzenie ich przecież tkwią w Ojców Wierze.

Zaś Matka Piekarska, raz kolejny,
Za swymi dziećmi u Syna prosi.
I w ten majowy odpust niedzielny,
Święte swe Ręce wciąż wyżej wznosi.

_† Wiara, Nadzieja i Mił❤ść

admin1

Popatrz,
jak kwiat się uśmiecha...

Czy to prawda,
że kwiaty się śmieją?
Jakoś ciepło
na sercu się robi,
taka chwila napawa
nadzieją.

Popatrz słońce
promieniem dotyka...

Czy to prawda,
że słońce ma dłonie?
Lekki wietrzyk
rozwiewa mi włosy,
ciepłym tchnieniem
całuje me skronie.

Popatrz,
tam pod niebem
ptak śpiewa...

Czy się budzi do życia
przyroda?
Drobny deszczyk kwiat
w uśmiech ubiera.
Zieleń wiosny
dla duszy osłoda.

Popatrz sercem,
bo serce nie kłamie.
Choć tak łatwo
jest słowom uwierzyć.
To co widzisz,
dotykasz... czy czujesz?

admin1

Dzieci nasze skarby.

Patrzymy z nadzieją na dziateczki swoje,
nie mamy ich wiele, czasem tylko troje.
Każdy był czekany z radością gorętszą,
wszyscy są kochani miłością najświętszą.

Nie znajdziemy skarbu na calutkim świecie,
od skarbu większego, którym są nasze dzieci.
Dziękujcie Stwórcy za ten dar wspaniały,
wychowamy dzieci dla Ojczyzny chwały.

Codziennie pieścimy nasze wdzięczne oczy,
widokiem swych dzieci, nawet w czarnej nocy
wciąż drżą nasze serca i troski wołanie,
chcemy im przekazać dobre wychowanie.

Niech ogrzeją ręce biednego, chorego,
do stołu zaproszą każdego głodnego.
Matce byli wdzięczni za swe wychowanie.
Bronili ojczyzny na jej zawołanie.

Gdy byli maleńkie nim do szkoły poszły,
chcieliście ich widzieć w ich życiu dorosłym.
W rozpędzonym życiu zagonionym pracą,
można bardzo łatwo swe dzieci utracić.

Przeleciały lata umykały wiosny,
a wasze dziateczki szybko nam urosły.
Pomagają chętnie w farmerskim zawodzie
i wracają z farmy po słonka zachodzie.

Obserwując życie dzięki składam Bogu,
za największe skarby nasze dzieci drogie.
Niech się cieszą życiem, mają prawie wszystko,
dostały od matki ciepłe macierzyństwo.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-06-01

admin1

Ech, polityka !

Wszędzie na świecie zła polityka,
biednych i starych szponem dotyka,
chorych zaś trapi brakiem opieki
i niemożebnie drogie są leki.
Kto pracę złapie, cieszy swą michę,
chociaż zarobki bardzo są liche;
do dziesiątego starczy zapłata,
a w dni kolejne dziury się łata.
Głód niejednemu rachuje kości,
lecz państwo myśli o obronności
i w sprzęt, co życiu wcale nie sprzyja,
ładuje oba końce od kija.

Polskie realia, są wzbogacone,
tu każdy błazen nosi koronę
i co nuż nowy przykaz wydaje,
a ludziom w poprzek mózg w głowie staje.

Wciąż żrą się w górze o swe posady,
każdy wyciąga brudy spod lady,
aby zawiązać kolejne sadło,
choć obiad syty właśnie się zjadło.
Dzieci przybyło po pięćset plusie,
lecz inne półki są na minusie,
głównie te, których nikt nie odkurza,
bo zawsze wtedy wrze w szklance burza.

Można by było długo wymieniać,
każdy kawałek na drobne zmieniać,
lecz nic to nie da, gdyż polityka,
zawsze za sobą drzwi nie domyka.
Po to, by było na co narzekać,
by w ‘lepsze’ kraje wartko uciekać
i tam też zderzyć się z polityką,
która porusza biedaka grdyką.

autor

szuflada

Napisany: 2017-06-02

admin1

Bukiecik wieczornych pozdrowień
Tobie przynoszę.
O sny najpiękniejsze
dla Ciebie nockę poproszę.
Księżyca, co po niebie płynie
niech Twego domu nie ominie.
I pięknie Ci przyświeca,
jak nastrojowa na stoliku świeca.
Gwiazdeczek, aby pięknie mrugały
i snom do Ciebie drogę rozjaśniały,
A więc bajecznej nocy
życzę Ci z całej mocy.
A Ty cichutko śpij i pięknie śnij.
A jutro, gdy nowy dzień nastanie,
niech słoneczny promień.........................
obudzi Cię na śniadanie

admin1

Piękny i spokojny wieczór
i na niebie tyle gwiazd.
Magia nocy się zaczyna
bo już na nią przyszedł czas.

Księżyc blaskiem swym rozjaśnia
panujący wokół mrok
i jak żadnej innej nocy
ma dziś czarodziejska moc.

W srebrnym blasku tym księżyca
i w migocie pięknych gwiazd,
wraz ze swymi marzeniami
płyniesz w ten cudowny świat.

Noc, twa wierna przyjaciółka,
znów schronienie tobie da
i strzec będzie snów twych skrytych,
byś w nich szczęścia poznał smak.

admin1

Ech, polityka !

Wszędzie na świecie zła polityka,
biednych i starych szponem dotyka,
chorych zaś trapi brakiem opieki
i niemożebnie drogie są leki.
Kto pracę złapie, cieszy swą michę,
chociaż zarobki bardzo są liche;
do dziesiątego starczy zapłata,
a w dni kolejne dziury się łata.
Głód niejednemu rachuje kości,
lecz państwo myśli o obronności
i w sprzęt, co życiu wcale nie sprzyja,
ładuje oba końce od kija. ..............................................

Polskie realia, są wzbogacone,
tu każdy błazen nosi koronę
i co nuż nowy przykaz wydaje,
a ludziom w poprzek mózg w głowie staje.

Wciąż żrą się w górze o swe posady,
każdy wyciąga brudy spod lady,
aby zawiązać kolejne sadło,
choć obiad syty właśnie się zjadło.
Dzieci przybyło po pięćset plusie,
lecz inne półki są na minusie,
głównie te, których nikt nie odkurza,
bo zawsze wtedy wrze w szklance burza.

Można by było długo wymieniać,
każdy kawałek na drobne zmieniać,
lecz nic to nie da, gdyż polityka,
zawsze za sobą drzwi nie domyka.
Po to, by było na co narzekać,
by w ‘lepsze’ kraje wartko uciekać
i tam też zderzyć się z polityką,
która porusza biedaka grdyką.

autor

szuflada

Napisany: 2017-06-02

admin1

Często gwiazd na niebie pytamy
Co jeszcze jutro się stanie?
Czy szansa dziś nam dana,
Pozwoli na marzeń spełnienie?

Gdzie nas zawiodą ścieżki,
Jak krętą los prowadzi drogą,
Czy uda się dojść do celu,
A przy tym pozostać sobą?

Niepewnie patrzymy przed siebie,
Boimy się tej przyszłości.
Nie wiemy czy los pozwoli,
Na drobne życia radości.

Czy może też zadrwi okrutnie
I w twarz się nam zaśmieje.
On dobrze wie jak można,
Odebrać ludziom nadzieję.

A jednak idziemy do przodu,
Na przekór wichrom, burzom.
Z głową podniesioną wysoko,
Bo życie wszak jest podróżą.

admin1

ACH, TA MŁODOŚĆ !

Gdzie moja młodość kto to wie,
choć wierna - opuściła mnie.
Już się nie wrócą tamte dni,
o których w nocy będę śnić.

Kiedy kochałem pierwszy raz,
ach, jaki piękny to był czas!
Wierzyłem, że świat nie jest zły,
obce dla oczu były łzy.

Ufałem ludziom, chciałem żyć,
czy tak nie mogło dalej być?
Lecz czas naukę daje nam:
o życiu decydujesz sam.

Choć błędy popełniało się,
przyszła korekta, nie jest źle.
Tylko w pamięci temat tkwi
- szkoda młodzieńczych, pięknych dni.

I nie powróci tamten czas,
tak wielu opuściło nas.
Trzeba z uśmiechem życie brać,
a z siebie jak najwięcej dać!

Jan Siuda

autor

najdusia

Napisany: 2017-06-08

admin1

jeszcze

jeszcze nam zaśpiewa skowronek czerwcowy
jeszcze nam zaszumi wiatr w starym kominie

jeszcze dla każdego osobno i w tłumie
melodia deszczowa kroplą szklistą spłynie

jeszcze będą pachnieć tylko dla nas fiołki
lawenda i róże dzikie nad jeziorem

jeszcze usiądziemy razem na ganeczku
z lampką czerwonego likworu wieczorem

jeszcze poczekajmy na płynący ku nam
w lazurze niebieskim pełen słońca statek

gdyż jeszcze jak okruch chleba dzierżę w dłoni
mej małej ułudnej nadziei ostatek.

autor

szuflada

Napisany: 2017-06-10

admin1

Ścieżkami życia idę co dnia
szukając skrawka swego nieba,
gdzie los wyznacza mój własny szlak,
wciąż wspinać się pod górę trzeba.

Czasem zachwyca jasny błękit
i wszystko proste się wydaje,
nagle się rodzą czarne chmury,
a życie trudem znów się staje.

Nadzieja, która w mym sercu trwa,
pozwala snuć wciąż nowe plany
i ciągle wierzyć w kolejny dzień.
Na pewno jutro będzie udane."