Lato

admin2

Oddala się lato

Powoli się kończą
urlopy wakacje.
Oddala się sierpień
i letnie atrakcje.

Niedługo do szkoły
powędrują dzieci
i słońce tak mocno
nam już nie zaświeci.

Dzień się już leni
wnet zrobi się mały
pogoda się zmieni
odejdą upały.

Choć nam dokuczyły
wspomnimy je mile.
Teraz za to siły
mamy w sobie tyle

By łąki powitać
pachnące ziołami.
Do lasu się wybrać
i cieszyć grzybami.

Powitać żniwiarzy
zasuszyć bukiety.
Dziękować za plony,
choć skromne niestety

I czekać na panią
jesienną jutrzenkę
Już liście szykuje
na swoją sukienkę.

admin1

Koniec lata

Jeszcze ciepłym promieniem słodko pieścisz skórę,
jeszcze barwny parasol rozkładasz w ogrodzie,

jeszcze jasnym porankiem uśmiechasz się czule,
lecz każdy dzień mi szepce, że z wolna odchodzisz.

Jeszcze się macierzanki zachwycasz wonnością,
pływasz w nurcie uśpionym twoim ciepłem rzeki,

jeszcze blaskiem zachodów obdarzasz z hojnością,
lecz już z wolna odchodzisz w jakiś kraj daleki.

A ja tak bardzo pragnę zatrzymać cię w dłoniach.
Jak muszlę, co fal morskich ma w sobie muzykę

do serca cię przyłożyć, gdy świat w śniegu tonie
i ogrzać je z twych włosów wesołym kosmykiem.

/R.Strug/

admin1

Smutne dzisiaj niebo
tylko łezki roni
słoneczko zakryte
ciężkich chmur się boi ,
..zakręcony ten dzień
odmierza swe godziny
osnute apatią
pogodowej winy,
...tylko uśmiech potrzebny
co twarz pięknie maluje,
energię drugiemu daje
i radością częstuje.

admin1

W kalendarzu nie długo WRZESIEŃ
i lato żegna się z nami
niedługo zawita znów jesień
rozkwitając wokół wrzosami.

I znów poranki zamglone
chłodnym powitają powietrzem,
a słońce nieco spłoszone
przygrzeje raz po raz jeszcze.

Drzewa jesienne założą mundurki
urzekając barwami czerwieni i złota
i nie przeszkodzą deszczowe chmurki,
gdy nam na spacer przyjdzie ochota.

Pójdziemy na grzyby do lasu
i do parku po jarzębinę,
by użyć jesiennego czasu
i zrelaksować się odrobinę.

admin1

Słońce września

wrześnie,
będą spadały z drzew grusze i śliwy,
w niebo popatrzę i będzie boleśnie:
pod słońcem września nie będę szczęśliwy.

To słońce stało ponad horyzontem,
błogosławiące wrogim samolotom,
to słońce biło nas żelaznym frontem,
dział hukiem, czołgów złowrogim łoskotem.

A czołgi w bagnach wyschniętych nie grzęzły,
szły armie, szybsze niźli polski piechur,
bomby waliły w kolejowe węzły,
płonęły miasta, rzucane w pośpiechu,
szli Niemcy...

Któż to niegdyś wstrzymał słońce?
Czemu nie zgasło nad warszawską bitwą?
Ono świeciło - okrutne, palące -
w oczy żołnierza, który trwał i wytrwał.

Słońce wspaniałe!... Słońce nad Warszawą,
nad Westerplatte, nad Helem, nad Kutnem,
wschodzące krwawo, zachodzące krwawo,
nie nasycone widokiem okrutnym!

I już go odtąd nie ujrzę inaczej
niż w krwi oparach, brzemienne przekleństwem,
w dymach ze stosu męstwa i rozpaczy,
rozpaczą krwawe i promienne męstwem.

O słońce! Słońce Września! Miną lata,
zdeptany będzie przez Prawo łeb węża,
może we wrogu odnajdziemy brata,
może sercami będziemy zwyciężać,

może tak będzie... Ale słońce Września,
dni naszej chwały i krwi, i cierpienia,
przeklęte będzie w legendach i pieśniach,
aż nowe wzrosną po nas pokolenia.

admin1

Jeszcze lato nie odeszło,
a już jesień bliska.
Wrzesień milczkiem borowiki
skrył we wrzosowiskach,
na polany rude rydze
stadkami wygonił
i rumiane jabłka strąca
raz po raz z jabłoni.
Jeszcze słońce o południu
tak potrafi przypiec,
jakby to nie wrzesień rządził,
lecz upalny lipiec.
Ale już chłodniejsze noce
niż bywały w lecie.
Liściom - żółknąć czas,
a ptakom - za morza odlecieć!

admin1

Oddala się lato

Powoli się kończą
urlopy wakacje.
Oddala się sierpień
i letnie atrakcje.

Niedługo do szkoły
powędrują dzieci
i słońce tak mocno
nam już nie zaświeci.

Dzień się już leni
wnet zrobi się mały
pogoda się zmieni
odejdą upały.

Choć nam dokuczyły
wspomnimy je mile.
Teraz za to siły
mamy w sobie tyle

By łąki powitać
pachnące ziołami.
Do lasu się wybrać
i cieszyć grzybami.

Powitać żniwiarzy
zasuszyć bukiety.
Dziękować za plony,
choć skromne niestety

I czekać na panią
jesienną jutrzenkę
Już liście szykuje
na swoją sukienkę.

admin1

"Wrzesień"

Jeszcze lato nie odeszło,
a już jesień bliska.
Wrzesień milczkiem borowiki
skrył we wrzosowiskach,
na polany rude rydze
stadkami wygonił
i rumiane jabłka strąca
raz po raz z jabłoni.
Jeszcze słońce o południu
tak potrafi przypiec,
jakby to nie wrzesień rządził,
lecz upalny lipiec.
Ale już chłodniejsze noce
niż bywały w lecie.
Liściom - żółknąć czas,
a ptakom - za morza odlecieć!

admin1

Kwitnie mak

Kwitnie mak
na znak,
że lato.
Idę z tobą w noc popielatą.
Słów nam brak,
bo tak
szczęśliwie
szepcą ptaki gadatliwe,
że to znów pogoda
i w zagrodach kwitnie mak.

A dzień, co dzień,
odmierza coraz krótszy szlak,
a noc - co noc
trwa dłużej niżby pragnął polny mak.

Ta noc - mój miły,
chce znów nieba nam przychylić,
ale o tym nie wie, że ty w niebie nie chcesz być...

A dzień, co dzień
przemierza coraz krótszy szlak,
a noc, co noc
trwa dłużej niżby pragnął polny mak.
Słów brak,
bo tak
bezradnie
milczą raki w rzece na dnie,
chociaż znów pogoda i w zagrodach kwitnie mak.
...Więcej w makach jesieni,
któż nas, miły, odmienił,
czy to ptaki są winne,
czy ten mak?...

Agnieszka Osiecka

admin2

Lato

Powitało burzami i słońcem
już kusi jeziorami i lasem
lato lipą pachnące
malinami i górskim szlakiem.

Łany zbóż się kołyszą
przystrojone w chabry i maki
wiśnie jak korale czerwone wiszą
zachęcając zdumione szpaki.

Świerszcze koncerty grają
na skraju łąki pod lasem
motyle w tańcu się uwijają
popijając nektarem czasem.

Kwiaty rozkoszne niosą wonie
upajając słodkim zapachem
słońce jak pochodnia płonie
parzy rozgrzany piasek.

Leniwie toczy się czas
nikt się przecież nie spieszy
lato do siebie zaprasza nas
wakacyjną beztroską cieszy.

admin1

Letni wieczór

Już zaszedł nad doliną
Złocisty słońca krąg;
Ciche odgłosy płyną
Z zielonych pól i łąk.

Dalekie ludzi głosy,
Daleki słychać śpiew
I cichy szelest rosy
Po drżących liściach drzew.

Promieni gra różana
Topnieje w sinej mgle,
A świeży zapach siana
Skoszona łąka śle.

Wraz z wonią polnych kwiatów,
Z gasnącym blaskiem zórz
Cicha poezja światów
W głąb ludzkich spływa dusz.

W półcieniu pierś olbrzymią
Podnoszą widma gór,
Nocnymi mgłami dymią,
Wdziewają płaszcze chmur.

I wiążą swoje skrzydła,
Podarty kryjąc stok,
Jak senne malowidła
Powoli toną w mrok.

Wieczoru blask niepewny
Oświetla obraz ten...
Ludzie w zadumie rzewnej
Gonią piękności sen.

Asnyk Adam

admin1

CO SIĘ STAŁO Z LATEM ???

Wielkimi łzami płacze niebo,
Deszczowe chmury wiatr po nim gna,
Mokre liście szeleszczą drzewom,
A ponad ziemią zawisła mgła...
Przemokły kwiaty, przemokły trawy,
Zziębnięte ręce w kieszeniach drżą,
A mnie się CIEPŁE LATO marzy,
Choć dokuczliwy przenika ziąb...
Znów zbyt wiele deszczu spadło dziś,
U nas wciąż leje i znowu grzmi,
Dość mam tej wilgoci i tych burz,
Niech wreszcie przestanie padać już!!!
Gdzie nasze lato, gdzie letni upał,
Gdzie się podziały lipcowe sny?
Czyżby nam dzisiaj lato ktoś ukradł,
Albo z jesienią pomylił dni???

admin1

Lato

Lato w słomkowym kapeluszu
Chodzi po polach, liczy kłosy.
To młodzian pełen animuszu-
Młodości nigdy dosyć.

W szczodrości sypie złote ziarno,
Chabry rozdaje wiejskim pannom
I chce, by zawsze go kochano
Ten chłopak miodowłosy.

Ugryzie w sadzie papierówkę,
W dłoniach ukryje bożą krówkę,
W duszy mu tylko śpiew i granie-
Wesoły przebieraniec.

Nad wschodem słońca zadumany
Liczy skowronki i bociany
I z polnym strachem idzie w tany
Bo w miejscu nie ustanie.

admin1

Lato odchodzi

w zapłakanej szybie
promyk słońca rozlany
uwolnił wspomnienia
schowane za łzami

osuszył im skrzydła
i uniósł do nieba
by na koniec lata
mogły sobie śpiewać

lekki powiew wiatru
musnął im po twarzy
otworzyły się kartki
letnich kalendarzy

w wir tańca uniosły
wspomnienia z wakacji
przywołały zapach
róży i akacji

sprawiły że serce
poczuło tęsknotę
za tym co kochane
a takie ulotne

znów lato odchodzi
wspomnieniami dławi
gdzieś w kąciku serca
mały ślad zostawi

admin2

Czerwone korale

Chociaż kalendarz wskazuje,
Że lato wciąż u nas gości,
to jarzębiny ubrane w korale,
zwiastują powiew wczesnej jesieni.

W słońcu, zieleń z czerwienią się scala,
Cudownie lśni pajęcza nić, misternie utkana.
Dla takich widoków warto wyjść,
Przekroczyć próg domu, i iść…
Tam gdzie śpiewa świerszcz, szumią trawy.

Od pól niesie się zapach pszeniczny,
Na horyzoncie styka się niebo z ziemią.
Tymczasem, na ławce usiadłam
Napawam oczy, czuję ulotne szczęście,
Bajeczna chwilo trwaj.

/z sieci/