Zima

admin1

Śnieg

I znów jest! Znowu pada! Znów sypie!
Jak to dobrze, że o nas, pamiętał!
Pod nogami, jak dawniej: zaskrzypi -
i pobieli... grudniowe święta.

Już choinki kołderką przykrywa,
leśne ścieżki, oprószył na stoku...
Gdzieś dzwoneczek, u sań, się odzywa;
będzie kulig, i - radość wokół!

Niech się tylko na dobre rozpada,
a przed, domem - wyrośnie... bałwanek.
Od tygodnia, o zimie, się "gada",
a sypnęło... w dzisiejszy ranek!

Więc, niech sypie, niech bawi, niech cieszy!
Bo tak miło, gdy twarz - uśmiechnięta!
I niech zima, się raczej, pośpieszy -
ma być biało! biało... na święta.

Wiersz Bereniki

admin2

Już pomału czas świąteczny
zbliża się krokami
i też chcemy biały puch
poczuć pod stopami.

A tu jeszcze tyle spraw
trzeba zrobić przecież,
bo gdy zjawi się wigilia
i gwiazdka zaświeci.

Ten baśniowy czas świąteczny
tak dzieci raduje,
bo to gwiazdor pod choinką
prezenty pakuje.

Mały drobiazg dla każdego
serdeczny przeznaczy,
czułe słowo,uśmiech serca
bo tak wiele znaczy.

I ja wam przyjaciele
choć jeszcze nie święta,
składam sercem te życzenia
niech płynie kolęda.

Niech się oczy wasze śmieją
i serce raduje,
a miłości moi mili
nigdy nie brakuje.

admin1

Grudzień

Grudzień to czas magii i czarów,
oczekiwania czas.
Pierwszy Święty Mikołaj z darami
puka do drzwi i wiemy,
że jest ktoś
kto pamięta o nas.

A potem w skrzynce na listy
znajdujesz kartki kolorowe –
dowody na to, że myślą,
że kochają.

Jeszcze choinka czeka na swoją sukienkę,
Pachną pierniczki, igliwie i świece.
Wokół brzmią kolędy.
Przy stole białym obrusem nakrytym
składamy życzenia, wiele życzeń.

A gdy nadchodzi Nowy Rok
Strzelają korki szampana
budzi się w nas wiara, iż tym
razem się uda, spełnią się
marzenia.

admin2

Gdzie ten śnieg?

Śnieg obraził się na ludzi;
nie chce być bałwanem,
świat zimowy zapał studzi
deszczem tnąc nad ranem.

Sanie rdzą się kryją rudą,
narty zgięte w trąbkę,
błotne bagna parki brudzą.
Kożuch zmień w jesionkę.

Nie ma magii zimy białej,
śnieżką nie porzucasz,
świat smutasek w barwie szarej
ze wstydu przykuca.

Zimno, mokro, lepko, smutno,
jesień już skonana,
snuje się w zbrudzonej sukni.
Dość ma panowania.

Gołe drzewa z utęsknieniem
czekają na welon
bielusieńki, co otuli
nim rozkwitnie zieleń..

admin1

Ślę Ci Uśmiechów sto
ciepłych jak promyk Słońca
żeby myśli pogodne
nie miały końca,
żeby Radość
w Twym Sercu
zawsze gościła
i od smutków
wiernie broniła...

admin1

Przypłynęła chmura sina.
Od północy wiatr zacina.
Kot wyjść z domu nie ma chęci.
Coś się tam na dworze święci!

Kraczą wrony na parkanie:
- Jedzie zima , groźna pani!

I już lecą z nieba śnieżki,
zasypują drogi, ścieżki,
pola, miedzę i podwórka,
dach, stodoły, budę Burka.

Kraczą wrony na jabłoni:
- Jedzie zima parą koni!

Mróz ściął lodem brzeg strumyka.
Zając z pola w las pomyka.
Krasnalowi zmarzły uszy,
już spod pieca się nie ruszy!

Kraczą wrony na brzezinie:
- Oj, nieprędko zima minie!

admin1

Przychodzi pewnej nocy
Piękna pani skądś z północy,
Wystrojona w piękną szatę
Którą mróz jej podszył wiatrem .

Białe konie , białe sanie
Przy niej służba i dworzanie ,
No i sprawa oczywista
Jej przyjaciel Mróz - artysta .

Rzecz wyjaśnię w krótkich słowach
Że ta dama to królowa,
Twardą ręką władzę trzyma
Jej wysokość pani Zima................

admin1

STYCZEŃ

Nowy Rok zawitał wreszcie
stary sobie poszedł.
Co tam rośnie w mrozach stycznia?
Dzień rośnie po trosze!
Wróbelkowi serce rośnie,
że wiosny doczeka,
chociaż jeszcze droga do niej
mroźna i daleka.

Rosną w styczniu zaspy śniegu,
że wóz w nich ugrzęźnie
a na szybach rosną srebrne
liście i gałęzie.

Więc na inne pory roku,
nie patrzy zazdrośnie
mroźny styczeń : bo w nim także
mnóstwo rzeczy rośnie!

/Ficowski Jerzy/

admin2

ŚNIEG

Kto mój ogród zaczarował?
Kto czar rzucił nań?
Kto na klombach wyhaftował
Taką białą tkań?...

Kto rozwiesił girland zwoje?
Kto w ogrodzie był?
I ustroił drzewa moje
W srebrniejący pył?...

Kto osypał diamentami
Krzewy mego bzu?
Kto to zbłądził tu ścieżkami
I siał czary tu?...

Na gałązki mojej gruszy,
Jabłoni i śliw,
Kto tak puchem srebrnym prószy?
Że piękne – aż dziw...

Czy to jawa, czy ułuda
Ten drzew moich strój?
Kto otulił w takie cuda
Cały ogród mój?

wioletta

Ogród zimowy
ogród w śniegu skrył walory
mróz na szybach witraż skleił
świerkom skrzydła w dół opadły
pod ciężarem zimnej bieli

bukszpan przysiadł jakby kwoka
kryjąc puchem żółte plemię
pod jałowcem ostrym grzbietem
stroma zaspa śle spojrzenie

zmarzły kielich krwawej róży
jak samotny żagiel w morzu
krzyczy barwą nikt nie słyszy
wokół tylko zimna poszum

tropy widać rdzawej kitki
kilka odbić łapek ptasich
krasnal starzec w lisiej czapie
kubrak barwny pustkę krasi

oczko wodne w kryształ dzwoni
wiatr wywija sambę na nim
drzewa nagie w śnie zimowym
konar zdobi nalot szklany

jak mi długo czekać trzeba
zanim przyjdzie wiosna majem
ogród tęczą barw zapłonie
pójdę w kwiatów cudne gaje

admin1

ŚNIEG

Kto nasz ogród zaczarował?
Kto czar rzucił nań?
Kto na klombach wyhaftował
Taką białą tkań?...

Kto rozwiesił girland zwoje?
Kto w ogrodzie był?
I ustroił drzewa nasze
W srebrniejący pył?...

Kto osypał diamentami
Krzewy naszego bzu?
Kto to zbłądził tu ścieżkami
I siał czary tu?...

Na gałązki mojej gruszy,
Jabłoni i śliw,
Kto tak puchem srebrnym prószy?
Że piękne – aż dziw...

admin1

Tak jak zwykle o takiej porze
kiedy zimno jest na dworze
myśl przychodzi mi do głowy,
żeby zapaść w sen zimowy.
Śnić o ciepłym plaży piasku
ozłoconym w słońca blasku,
gdzie ocean lazurowy
i mieć całą zimę z głowy.
Takie moje jest marzenie
póki co, aury nie zmienię,
nie wyjadę w ciepłe kraje
choć narzekam, tu zostaję.
Oby tydzień był uroczy.
Śpij spokojnie, zamknij oczy
i choć mrozek nadal trzyma,
trzymaj się ciepło-aż minie zima.

admin2

Spacer w śniegu

Brnę w śniegu , po kostki zimowo się plecie
wszędzie biel, biel , żadnych kolorów na palecie
Na skwerach, w parku, gołe kasztany zmarznięte platany
Latem, wiosną, nawet jesienią – tutaj liścia grają jak organy

Parę dni temu , jesień w barwach miłości i kochania
Teraz w tym śniegu ,zatopione liście, symbol konania
Jeszcze w płaszczykach bieli, wiszą, nie szeleszczą
Nie zatańczą , sfruną z śniegiem bezwiednie
Słońca dzisiaj nie ma , nie mrużę oczu
Z mego okna spoglądam , ku pobliskiemu zboczu
Wszystko bielą okryte , śnieg prószy ciągle, ciągle
Gdy przyjdą roztopy będzie, będzie niedobrze

Pani zima , pan mróz w biały dzwon uderza
zimie tej dzisiejszej już nikt nie dowierza
Zasnęły lasy, drzewa, przydrożne słupy szron okrywa
Drogi , nieprzejezdne śniegiem jak płaszcz okrywa

Nawet dzieci mało na moim podwórku, śnieg i mróz wielki
wola siedzieć w domu na wypadek wszelki
Samochody stojące pod domem zasypane po dach
Trudno do nich dobrnąć, zaspy wielkie aż strach

admin1

Śnieżyca

Do mrocznych lasów, na ten łan
Przyjechał wczoraj srogi pan
I ostrzem igieł bije w twarze,
Siwą ma brodę, siwą brew,
Wkrótce - oddechem zetnie krew,
Wyrzeźbi szybom w noc witraże.

Ostatnią trawę z ziemi zmiótł...
Wśród zaspy śnieżnej, ostrych grud
W wietrze usłyszysz głos rozpaczy.
Lecz, gdy kto inny zajmie tron,
Stopnieją śniegi, zniknie szron
I wiosną będzie znów inaczej.

Gdzie indziej również srogi pan
W śnieżycy wiedzie dziki tan.
Tam losy wiosny mniej łaskawsze.

Gdy zjechał groźny mocarz mróz
I lodem w serce ludzkie wrósł,
to jest tam władcą już na zawsze.

Konstanty Ćwierk

admin1

Luty

Jeszcze tyle tygodni! Po co wiosny czekać?
Bielą mroźnego kwiatu sad dziś w nocy obrósł,
Słońce między pnie poszło szafiry rozwlekać
I siec prętami cienia, biały skrzący obrus.

Na nisko zwisłą gałąź spada ciężko wrona
I skrzydłem białe puchy zmiata od niechcenia
Wtedy pod nią na śniegu, śmiesznie wydłużona,
Modrą wronę kołysze modra gałąź cienia.

Drzewom sen o jesieni w mróz jest jeszcze dalszy
A przecież - patrz - w tym białym roziskrzonym pyle
Płonie już oto pąsem gatunek najtrwalszy
Ścigłych, zimowych jabłek...Przyleciały gile!

Beata Obertyńska